Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

57

'Hoe voel je je vandaag?'

Ik word een beetje moe van die vraag, maar ik weet dat de zuster het lief bedoelt. Daarom probeer ik op een normale manier antwoord te geven. 'Ik werd best goed wakker,' vertel ik haar. 'Ik kan me nu veel langer bewegen zonder heel veel pijn te hebben, dus dat is een goed teken.' Ze knikt en glimlacht licht. 'Dus je bent best goed uitgerust?'

Ik voel al waar deze vraag naartoe gaat. Ik onderdruk een geërgerde blik en probeer goed na te denken over mijn antwoord, maar de zuster kijkt me al verwachtingsvol aan. Tijd om mijn antwoord te overdenken heb ik dus niet.

'Ik denk niet dat ik..' begin ik, maar ik kan geen smoesje verzinnen. Ik weet ook wel dat ik lichamelijk heel goed in staat ben om vandaag uit bed te komen en even rond te lopen. Dat weet zij ook, dus ik kan niet doen alsof. 'Kimora,' begint ze rustig, 'ik denk echt dat het goed voor je zal zijn om naar de support groep te gaan. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt: je hebt een flinke klap gemaakt, je bent twee dagen buiten bewustzijn geweest en je komt erachter dat er een meteorietinslag geweest is. Gisteravond was je zo terneergeslagen. Misschien helpt het om met lotgenoten te spreken.'

Misschien helpt het als iedereen me toch eens met rust laat. Ik zeg het bijna tegen haar, maar dan herinner ik mezelf er weer aan dat ze het goed bedoelt. Ik ga haar niet vertellen dat ik gisteren zo depri was door het bezoek van mijn ouders, die deden wat ze hadden gezegd en gisteravond langsgekomen zijn. Ik had gehoopt dat het plan nu compleet van de baan zou zijn, maar mijn vader begon alweer te praten over dat ik gelukkig op tijd hersteld zal zijn voor de volgende toelatingsexamens.

'Ik begrijp dat het als een confrontatie met wat er gebeurd is overkomt,' gaat de zuster verder, 'maar we merken dat het bij veel patiënten helpt om erover te praten met iemand die hetzelfde overkomen is. Zo begrijpen jullie elkaar.' Ik heb geen zin om te antwoorden en om eerlijk te zijn begin ik mijn geduld te verliezen, maar ik ben zo te zien niet de enige. Ik zie dat ze een zucht onderdrukt. Zij denkt waarschijnlijk dat ik koppig ben en dat ik gewoon niet zo moeilijk moet doen, maar ik ga haar niet vertellen dat ik geen zin heb in contact met mensen. Dat heb ik al nooit gehad en ik zal ook nooit zo worden.

'Wat wil je vanmiddag eten?' vraagt ze dan. 'Dan laat ik dat voor je bereiden en breng ik het naar je toe. Misschien kunnen we samen lunchen.'

De jonge, knappe zuster die samen met de zielige Kimora luncht, zodat het arme schaap zichzelf beter kan voelen? Terwijl het in werkelijkheid alleen maar slechter zal gaan, omdat die zuster door blijft zeuren over die support groep? Nee, bedankt.

'Dat is lief,' begin ik, 'maar ik denk dat ik vandaag maar eens een stuk probeer te lopen en in de kantine ga eten.' Het is een smoes om van haar gezeur af te zijn. Ik weet niet of ze dat door heeft, want ze kijkt opgewekt naar me op. 'Wat een goed idee. Zo kom je een beetje onder de mensen.' Waarom vinden ze dat toch zo belangrijk hier? Waarom moet ik onder de mensen komen? Ik probeer te verbergen dat mijn smoes nu niet meer als een overwinning aanvoelt. Nu heeft ze alsnog haar zin. Ik weet niet hoe ik moet reageren, dus knik ik maar gewoon. 'Vergeet je je afspraak niet met de fysiotherapeut? Half twee in de praktijk.' Ze legt een papier op mijn nachtkastje, glimlacht naar me en laat me dan weer alleen.

Ik ben blij dat ik een kamer in mijn eentje heb, want ik zou gek zijn geworden als er iemand anders bij me zou liggen. Ik vind het helemaal niet vervelend om in mijn eentje te zijn, maar hier lijken ze het een probleem te vinden dat ik me niet wat meer onder de mensen begeef. Toen ik twee dagen geleden bijkwam, begonnen ze diezelfde avond nog aan mijn hoofd te zeuren over die support groep en wat voor goed idee dat was. Shiori en Sato vinden het ook een goed idee, maar ik heb er totaal geen zin in.

"Iedere ochtend van elf tot twaalf uur en iedere middag van twee tot drie uur" staat er op de flyer. "Praat met lotgenoten om steun aan elkaar te ondervinden. De cirkel wordt begeleidt door een professional." Een hersenpeuteraar, nee bedankt. Ik heb geen behoefte om te praten over wat er gebeurd is met anderen en al zeker niet met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Ik heb geen zin in zielige verhalen en medelijden. Ik ben van plan om gewoon te herstellen van de lichamelijke schade die ik opgedaan heb en dan weer lekker naar huis te gaan.