Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

29

Een beetje verward en onwetend word ik wakker, maar dan zie ik Kuina in het bed naast me liggen en komt alles weer terug. Gisteren probeerde ik Chishiya te redden en heb ik me laten bekijken door vier militanten, waardoor ik de herinnering die ik zo hard probeerde te verdringen weer voor me zag. Raiden en ik hebben ruzie gehad en hij wil me even niet meer zien of spreken. Het gekwetste gevoel van gisteren komt weer omhoog spelen. Snel kijk ik naar Kuina, die nog rustig ligt te slapen, en ik voel me direct weer iets beter.

Ze was er voor me. Ze luisterde naar me en steunde me door bij me te zijn. Ze stelde zelfs voor dat ik bij haar kon slapen zodat ik niet alleen zou zijn. Ik weet dat het niet verstandig is, maar we zijn hard op weg om vriendinnen te worden. Dat zal alleen maar sneller gaan nu we veel samen gaan werken. Wacht eens, ik heb nog niet besloten, toch? Maar ze zei dat ik nu bij haar en Chishiya hoorde. Het voelt fijn om ergens bij te horen.

Zachtjes kom ik overeind, omdat ik haar niet wakker wil maken. Ik begeef mezelf naar de badkamer, waar ik me was en aankleed. Twijfelend kijk ik naar het vest van Chishiya. Wat moet ik ermee doen? Zal ik het wassen en weer aan hem teruggeven, of zal ik het nog aandoen? Het zou onze act zeker geloofwaardig maken. Zo zouden de jongens denken dat we elkaar echt leuk vinden en dat we gewoon graag bij elkaar wilden zijn. Dat we daardoor rondhingen in de buurt van hun kamers, omdat daar eigenlijk niemand mag komen.

Hoewel het zeker geloofwaardig zal zijn als ze me vandaag ook nog in zijn vest zouden zien, moet ik aan mezelf toegeven dat het niet de enige reden is waarom ik het aantrek. Gisteren betrapte ik mezelf er al op dat het fijn voelde om de warmte die hij erin gestopt had te voelen. Het kalmeerde me en gaf me een soort krachtig gevoel. Ook zijn hand op mijn onderrug voelde niet compleet vervelend aan. Waarschijnlijk komt het omdat ik die jongens voor geen cent vertrouw, waardoor ik me automatisch prettiger voel bij Chishiya. Hij loerde ook niet zo naar me als zij hadden gedaan.

'Hé,' zegt Kuina wanneer ik de slaapkamer weer binnenkom. 'Morning,' zeg ik met een glimlach. Ze kijkt me even onderzoekend aan, waarnaar ze mijn glimlach beantwoordt. 'Het is fijn om te zien dat je je al wat beter voelt.' Ik ga op de rand van mijn bed zitten en kijk haar aan. 'Dank je. Ook voor dat ik hier mocht slapen vannacht.' Ze knikt, alsof het vanzelfsprekend is. 'Je mag blijven zolang je wilt. Ik moet zeggen dat het wel prettig is om iemand bij me te hebben die een beetje zoals ik is.'

Ze heeft gelijk, we lijken aardig op elkaar. We proberen allebei zoveel mogelijk met onze hoofd te doen, maar uiteindelijk overmeesterd ons hart ons soms nog wel eens. Misschien doet zij net zo haar best om mij op emotionele afstand te houden als ik bij haar doe, maar het lijkt ons allebei niet echt te lukken. Dat merk ik aan het gevoel dat ik krijg wanneer ze overeind komt en zegt: 'Vanavond speel ik weer een spel.'

Bijna wil ik voorstellen om met haar mee te gaan, ondanks het aantal dagen dat ik nog heb, maar ik houd mezelf in. Ik weet helemaal niet of het een spel is waarbij we samen zullen moeten werken of dat we elkaar moeten verraden. Ik ken haar absoluut niet lang, maar ik weet nu al dat ik haar nooit zal willen verraden. Bovendien is het misschien handig om me niet weer in te schrijven voor een spel. Straks word ik nog meer gepromoveerd en wordt Raiden nog bozer op me.

Zuchtend kijk ik naar de grond. 'Ik hoop dat het goed zal gaan,' vertel ik haar. Ze lijkt daar niet al te ongerust over te zijn. 'Dat komt wel goed,' antwoordt ze namelijk. 'Ik kleed me even aan. Zullen we daarna ontbijten?' Ik knik. Ze verplaatst zich naar de badkamer en ik wacht totdat ze terug is. In de tussentijd denk ik aan Raiden. Hij is echt boos op me. Deels terecht, maar voor mijn gevoel deels ook niet. Ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik hem met rust laten of moet ik toenadering zoeken? Ik besluit zijn gemoedstoestand af te wachten. Als hij zichzelf niet benaderbaar opstelt als ik hem zie, dan wacht ik af. Als ik op zijn gezicht zie dat onze ruzie hem net zoveel pijn heeft gedaan als bij mij het geval is, dan loop ik naar hem toe. Natuurlijk hoop ik op het laatste, maar ik had kunnen weten dat die hoop alleen nog maar meer de grond ingestampt zou worden.