Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

23

Peinzend kijk ik naar de opties voor het middageten. Hoe ze eraan komen weet ik niet, maar het aanbod is uitgebreider dan de vieze, ingeblikte troep die ik normaal gesproken neem. Ik wil niet te veel eten, maar ik heb aardig trek gekregen na mijn ochtendje sporten in de sportruimte. Ik moet toegeven dat het goed voelt om mijn dag nuttig te beginnen. Het helpt er ook bij dat ik een kamer heb gevonden die op een grote afstand lopen is van waar alles hier gebeurt, waardoor ik vannacht rustig en afgelegen heb kunnen slapen. Ik had het alarm van het horloge op tien uur gezet, waardoor ik genoeg nachtrust heb gehad en toch op tijd kon beginnen met de dag.

'Ik zou voor de croissants met sinaasappelsap gaan.' Ik betrap mezelf erop dat ik opgewekt opkijk wanneer ik de stem van Kuina naast me hoor. 'Hé,' zeg ik op diezelfde manier. Waarom weet ik niet. Ik heb haar gistermiddag slechts voor een paar minuten gesproken, maar iets aan haar zorgt ervoor dat ik het niet erg vind om met haar te praten. 'Hoe ging je spel gisteravond?' vraag ik. Het komt in me op dat ze daar misschien helemaal geen antwoord op wil geven, maar ze glimlacht licht. 'Het ging goed. Ruiten vier, een spel met water en een gloeilamp. Gelukkig had ik al een passende outfit aan.' Ik grinnik even om haar reactie. Dan doe ik wat ze zei en pak ik toch een glas sinaasappelsap en twee croissants. Ik vraag niet hoe ze er aan komen, ik ben allang blij dat het er is. Kuina volgt mijn voorbeeld en dan lopen we naar een tafel toe om te eten.

Voor sommigen is dit het ontbijt, hoewel het al één uur 's middags is, maar ik zie ook een paar mensen die net als ik vanmorgen zijn gaan sporten in de sportruimte. 'Om half één wordt de lunch vaak gemaakt,' zegt Kuina, 'omdat dan de meeste feestgangers ook langzaam wakker beginnen te worden. Het is heerlijk rustig voor die tijd.' Ik ben het met haar eens. Ik neem een hap van mijn croissant en stoot een gelukzalig geluid uit, waar ze om moet lachen. 'Het wordt nooit saai om de nieuwe Stranders te zien wanneer ze dit allemaal voor het eerst meemaken.'

'Hoe lang ben jij hier al?' vraag ik. 'Ik denk nu ongeveer drie weken,' antwoordt ze. Ik neem een slok van mijn drinken. Zij kijkt om zich heen, maar ik kijk naar haar. Het komt in me op om te vragen waarom ze gisteren contact met mij zocht, maar ik doe het niet. Ergens wil ik geloven dat ze het doet omdat ze nieuwsgierig naar mij is, maar ik zie steeds weer voor me hoe ze met Chishiya stond te praten in de lobby. Hij vertelde me gisteravond dat hij nog niet zeker weet of ik hem kan helpen. Ik heb geen flauw idee waarmee en ik heb het hem ook niet gevraagd. Wat als hij Kuina inzet om meer over mij te weten te komen? Haar sociale vaardigheden zijn in ieder geval wel beter dan die van hem. Niet dat die van mij zo goed zijn hoor, maar toch.

'Wat ga je vandaag doen?' vraagt Kuina. Ze klinkt echt geïnteresseerd. Ik probeer erachter te komen wat voor persoon ze is. Ze lijkt me net als ik iemand die niet zomaar met iedereen zou willen samenwerken en die niet schrikt van een dode meer of minder. Ze zou altijd voor zichzelf kiezen als het erop aankomt, maar wie doet dat niet? Ik hoef haar niet direct te vertrouwen. Ik kan in ieder geval een leuk gesprek met haar hebben, toch?

Ik sta net op het punt om antwoord te geven, wanneer ik mijn naam van dichtbij uitgesproken hoor worden. 'Kimora.' Ik kom er niet uit welke intonatie er in Raidens stem doorklinkt, maar hij kijkt in ieder geval geërgerd. Voor de verandering ziet het er niet naar uit alsof hij helemaal losgegaan is gisteravond. In tegendeel zelfs: het lijkt alsof hij al een tijdje wakker is. 'Oh, hé,' antwoord ik.

'Waar was je?' Ik weet niet of hij bezorgd of boos klinkt. Ik neem eerst nog een hap van mijn croissant voordat ik antwoord geef. 'Sporten,' zeg ik dan achteloos. Kuina's blik gaat van Raiden naar mij en weer terug. Hij wil iets zeggen, maar dan kom ik ertussendoor. 'Raiden, dit is Kuina. Kuina, dit is Raiden.' Kuina steekt haar hand naar hem uit, maar hij negeert haar. 'Ik bedoel: waar was je vannacht?'

'In een kamer aan het slapen?' mompel ik niet begrijpend. 'Waarom ben je ergens anders heengegaan?' Zijn stem klinkt verontwaardigd. Ik zie een paar mensen naar ons opkijken. 'Kun je alsjeblieft wat zachter praten?' mompel ik weer. 'Nou, waarom?' wil hij weten. Kuina pakt haar spullen op. 'Ik spreek je later,' zegt ze, omdat ze aan lijkt te voelen dat hij iets met me wil bespreken. Ik wil haar zeggen dat ze niet hoeft te gaan, maar ze is al vertrokken.