Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

15 - ♦5

'Weet je zeker dat je met mij mee wil doen?' vraagt Raiden berekenend terwijl we door de binnenstraatjes van Tokyo lopen. 'Je hebt nog één dag extra over.' Ik merk dat ik zijn gewicht steeds minder begin te voelen en dat hij voornamelijk op eigen kracht probeert te lopen, maar het is duidelijk dat het hem nog een beetje pijn doet. 'Er is hier niemand,' geef ik als reactie. 'Doe nou niet zo koppig en steun gewoon op mij. Zodra we straks de weg oversteken naar de arena kun je doen alsof er niets aan de hand is, zodat de andere deelnemers niet merken dat je pijn hebt.'

'Het gaat al veel beter,' mompelt hij als antwoord. 'Het doet alleen zeer als ik er veel druk op zet.' Ik zucht. 'Doe dat dan ook niet op momenten dat het niet hoeft.' Hij is al net zo koppig als ik zelf ben. Hij wil geen hulp van anderen aannemen. Hij wil het allemaal zelf doen. Want hulp aannemen lijkt zwak en dat wil hij niet zijn, maar ik weet dat hij dat niet is. Hij stoot ook een zucht uit voordat hij zijn hand weer op mijn schouder legt en ik zijn gewicht weer voel. Nog een paar straatjes en we komen bij onze gekozen arena uit.

Ik laat niets aan hem merken, maar ik maak me wel een beetje zorgen om het spel. Wat als het iets fysieks is? Zijn enkel is alweer bijna de oude, maar hij kan de blessure weer oprekken als hij hem overbelast. Zijn overlevingsdrang zou hem tijdens het spel op de been houden, maar het kan nog wel eens verkeerd met hem aflopen als hij het te veel blijft belasten.

Vanuit mijn ooghoek zie ik Raiden naar me kijken, maar ik blijf voor me uit kijken. Hij spreekt de twijfels uit waar ik me enigszins zorgen om maak. 'Wat doen we als het een fysieke opdracht is?' vraagt hij. 'Als ik je niet hoef te verraden om te blijven overleven, zal ik mijn best doen om je zoveel mogelijk te helpen. Maar als dat mijn eigen leven in gevaar brengt, dan heb je pech,' is mijn antwoord. 'En als ik sneuvel omdat je jezelf moet redden, kan je daar dan makkelijk mee leven?'

Ik hoop voor hem dat hij niet snel mee hoeft te doen aan en hoog niveau hartenspel, want hij is niet bepaald goed in mentale spelletjes. Hij probeert me over te halen om niet mee te doen en hem aan zijn lot over te laten, omdat de kans bestaat dat ik hem achter zal moeten laten tijdens het spel. Hij weet dat ik het daar moeilijk mee zou hebben, maar ik zou het er nog veel moeilijker mee hebben als ik niet eens geprobeerd heb om hem te helpen.

Ik kijk hem aan om antwoord te geven, maar dan bedenk ik me dat hij stiekem hoopt dat ik wel meedoe. Dat zie ik aan zijn gezicht, die hij snel afwendt, maar ik heb het wel gezien. Anders had hij ook wel zijn best wel gedaan om me ervan te overtuigen dat ik aan de zijlijn zou moeten blijven wachten. Nu houdt hij het bij deze slappe poging die hij niet door trekt.

'Je kunt nog terugkrabbelen,' probeert hij nog, maar er klinkt geen energie in zijn stem. We staan stil bij het einde van de straat. Hij haalt zijn hand van mijn schouder en we gaan allebei rechtop staan. Dan zet ik de eerste paar stappen op de hoofdweg. 'Kom nou maar, manke Nelis,' zeg ik, 'anders ben je nog te laat voor de registratie.' Hij begint naar me te grijnzen. Ik kan aan hem zien dat hij het fijn vindt dat ik met hem meega en hem niet achterlaat, maar in zijn ogen zie ik ook de vraag die in hem schuilgaat. We delen dezelfde vraag.

Waarom ga ik met hem mee, terwijl ik zelf nog één dag langer te gaan heb voordat mijn visum afloopt? Hij is een sterke speler, iemand die ik niet graag tegen me wil hebben. Ik denk aan de opmerking die hij als grap gemaakt had.

"Als ik er amper op kan lopen, doe je zeker mee? Dan kun je me altijd nog voor de leeuwen gooien wanneer het je uitkomt."

We weten allebei dat dat niet de reden is waarom ik meedoe. Ik meen wat ik zei: als het op mijn eigen leven óf dat van hem aankomt, kies ik voor mezelf. Maar als het aankomt op mijn eigen leven én dat van hem, dan zal ik daarvoor kiezen. Ik ga hem niet aan zijn lot overlaten zonder überhaupt te proberen om hem te helpen.