Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

54

Ondanks dat het lijkt alsof de ontploffing kilometers ver weg gebeurde, schrikt mijn lichaam er toch wakker van. Uit een reflex spring ik overeind van de bank en schrik ik op van het feit dat ik niet alleen ben, maar dat er iemand dicht naast me zit. Mijn hersenen komen later dan mijn lichaam bij bewustzijn, maar dan begrijp ik toch eindelijk dat het veilig is, want het is Chishiya.

Chishiya!

Mijn hart begint sneller te kloppen wanneer de beelden van gisteren terugkomen. De dingen die hij tegen me gezegd had.. De manier waarop hij me aangeraakt en gekust had.. Dan komen de beelden van het spel van gisteren terug en raak ik in een achtbaan van emoties. Ik laat mezelf terug zakken op de bank en ondersteun zuchtend mijn hoofd met mijn hand.

'Ben ik zo eng?' vraagt Chishiya grijnzend. Ik kijk even naar hem en merk dat hij al een hele tijd wakker is. Het lukt me om voor een moment niet met mijn gevoelens bezig te zijn en aan de situatie te denken. 'Die ontploffing,' begin ik, 'dat kan niet anders dan de schoppen heer geweest zijn, toch?'

'Ik denk het,' antwoordt hij. Als dat zo is, zou dat betekenen dat hij nu niet dichtbij ons is. Maar je weet het maar nooit. Misschien verplaatst hij zich snel of is er een andere reden dat er iets ontploft is. Misschien is het wel een arena! Raiden.. Nee, dat kan niet. Als Raiden een spel is gaan spelen, dan is het de klaver boer, de arena die vanaf hier te bekijken is. Maar wat als de vorige groep nog steeds binnen is en hij ergens anders naartoe is gegaan?

'Hé..' Chishiya schuift iets dichter naar me toe en legt zijn hand op mijn knie. 'De spellen uit dat deel van Tokyo zijn al uitgespeeld. Het kan geen arena zijn en het lijkt me niet dat spelers elkaar bekogelen met explosieven. Het moet de schoppen heer zijn. Hij is hier niet, je kunt rustig worden.'

'Als je wil dat ik rustig word,' verzucht ik, 'moet je vooral dat doen.' Ik kijk naar zijn hand op mijn knie, dat ervoor zorgt dat er een warm gevoel door mijn been verspreidt. Hij lijkt niet te begrijpen wat ik met mijn opmerking bedoel. Waarschijnlijk denkt hij dat ik het vervelend vind, want ik voel zijn hand wegglijden. Net voordat hij hem terug kan trekken, leg ik mijn hand op de zijne. 'Nee..'

'Ik ben verward,' mompelt hij. 'Ik ook,' verzucht ik voordat ik even moet lachen. Dan kijk ik hem verlegen aan. 'Ik bedoelde daarmee dat mijn buik allemaal salto's maakt wanneer jij me aanraakt, maar dat is niet vervelend.' Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. 'Oh,' antwoordt hij dan. Ik schuif nog iets dichter naar hem toe en voel zijn schouder tegen die van mij aan. Zijn warme energie maakt me zenuwachtig, maar het weet me ook te kalmeren. Hij heeft vast gelijk. De schoppen heer is daar vast, buiten ons bereik op dit moment.

'Wat wil je doen?' vraagt Chishiya aan mij. 'Wil je hier blijven wachten totdat de kaart gehaald is of weer beschikbaar wordt? En wil je dan meedoen aan het spel? Misschien gaat Raiden dat doen en kunnen we hem helpen.'

'Ik weet niet of ik zin heb om zo snel alweer een volgend spel te spelen,' verzucht ik, 'maar ik denk dat we wel zullen moeten.' Chishiya kijkt naar de grond. Ik kan aan hem zien dat hij weer terugdenkt aan gisteren, aan de mentale spelletjes die Enji met ons speelde, maar hij schudt zijn hoofd en staat op. Hij loopt naar het raam en schuift het gordijn een stuk opzij. 'De kaart is nog steeds wit.'

'Zouden ze de hele nacht door hebben gespeeld?' Chishiya haalt zijn schouders op. 'Ik kan vanaf hier niet zien welke spellen er nog over zijn. Zullen we buiten even gaan kijken?' Ik sta op en knik. 'Misschien kunnen we ook beter in beweging blijven, voor het geval dat. Als die schoppen heer echt een GPS apparaat heeft, zal hij misschien denken dat we een makkelijk doelwit zijn.'

'Hm,' antwoordt Chishiya met een lichte grijns, 'jammer, ik vond deze plek wel leuk. Vooral die bank lag wel erg lekker.' Ik rol met mijn ogen, maar kan mijn eigen grijns niet onderdrukken. 'Ik weet zeker dat er nog meer huizen zijn met fijne banken,' zeg ik. Of een bed. Ik schrik een beetje van mijn gedachte. Gelukkig sprak ik het niet hardop uit.