Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

19 - ♥6

'Je wordt al een stuk sneller,' zeg ik tegen Raiden wanneer we ons rondje af gemaakt hebben en weer op adem proberen te komen. 'Ik zal wel moeten,' hijgt hij, 'als we vanavond achter een auto aan moeten rennen, heb ik een aardige conditie nodig.' Ik kijk hem grijnzend aan. 'Het is te hopen dat er vanavond Zwembroeken mee zullen doen.' We lopen een stukje door zonder te praten.

We zijn het erover eens dat we vanavond weer een spel samen gaan spelen, omdat het gisteren een gemiste kans was. Chishiya nodigde me nog net niet uit om ter plekke met hem mee te lopen naar het Strand, maar ik denk dat hij me ook niet tegengehouden zou hebben als ik achter hem aan gelopen was. Waarom vertelde hij me er anders over? Als Raiden en ik op dat moment nog bij elkaar waren geweest, hadden we direct mee kunnen gaan.

Maar misschien was het maar goed ook dat we niet samen meededen aan het spel dat ik gespeeld heb. Als ik kijk naar de uitkomst, was de kans groot geweest dat we het niet allebei overleefd zouden hebben. Misschien was ik ook wel gesneuveld als ik het spel met ieder ander dan Chishiya gespeeld had.

Ik heb het niet bepaald getroffen met die hartenspellen. De zeven en de acht. Maar ik heb geen keus: ik moet aan de spellen mee blijven doen. Daarom kan ik er maar het beste niet al te veel meer over nadenken.

We komen aan bij de kampeerwinkel en nemen wat rust. We drinken en eten wat en spenderen wat tijd door over doelloze dingen te praten. Na wat voelt als een eeuwigheid begint het dan toch schemerig te worden en wordt het bijna tijd om te vertrekken. Ik berg mijn kaarten op in een beschermende houder die ik gevonden heb en stop het in mijn binnenzak. Raiden doet hetzelfde, voordat we de straten af struinen op zoek naar een arena.

Het voelt anders nu ik weer samen met hem op pad ga. Enerzijds voel ik me geruster, terwijl ik me anderzijds juist nog meer zorgen maak. Het feit blijft dat ieder spel de laatste kan zijn en dat we elkaar misschien moeten verraden.

Stilletjes voegen we ons bij de deelnemers die er al zijn. We kijken elkaar hoopvol aan wanneer we twee Zwembroeken zien, maar besluiten ze nog niet te veel aandacht te geven of uit te dagen. Onze mobieltjes geven aan dat de registratie over vier minuten gesloten is. Er is nog plek voor één speler, waardoor we in totaal op acht komen.

'Ik weet niet welk niveau hij uitgespeeld heeft,' hoor ik de ene Zwembroek tegen de andere zeggen, 'maar het is duidelijk dat Hatter er erg tevreden over was.' Weer die Hatter. Hij schijnt wel een heel belangrijk persoon te zijn. Raiden en ik besluiten om nergens naar te vragen en voor nu af te wachten. We beginnen te zuchten wanneer er een onwetende jongen binnenkomt.

'Hallo?' vraagt hij. Zijn stem klinkt opgelucht. 'Oh, gelukkig zijn er mensen! Ik was al bang dat ik de enige was.' Nog twee minuten luisteren naar zijn vragende gezeur, voordat het waarschijnlijk snel op zal houden. 'Luister,' spreekt een meisje verveeld naar hem uit, 'we spelen een spel dat gaat om leven en dood. Vertrouw niemand en speel mee om ervoor te zorgen dat je blijft leven.' Natuurlijk zijn al zijn vragen hiermee niet beantwoord.

'Nieuwelingen,' kraamt vrouwelijke Panterbroek uit. 'Zeg dat,' beaamt Blauwbroek. 'Je hebt ze er altijd wel bij zitten,' probeert Raiden zich te mengen in het gesprek, maar de Broeken geven niet thuis.

'De registratie is gesloten. Het spel begint nu.'

De nieuweling kijkt verbaasd op naar de mobiel die hij inmiddels opgepakt heeft, maar houdt tenminste zijn kop. 'Moeilijkheidsgraad,' gaat de stem verder, waardoor mijn hart even stilstaat, 'harten zes.'

Dit meen je niet. Wat voor zieke grap is dit? Wordt er van mij verwacht dat ik twee hartenspellen achter elkaar speel? Nee, Kimora, domme doos, je bent zelf over de onzichtbare scheidslijn gestapt. Je hebt jezelf opgegeven voor dit spel. Raiden vermijdt mijn blik en kijkt zuchtend naar zijn mobiel.