Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

60

Gelukkig spreekt ze de woorden niet uit, maar aan de glunderende grijns op Nikita's gezicht te zien, kost het haar veel moeite. Shiori neemt de moeite niet. 'Suki vertelde me vanmiddag al blij dat je naar de bijeenkomst was gegaan,' vertelt ze met een glimlach. 'Ze had het idee dat het je erg goed zou doen en zo te zien klopt dat.'

Ik probeer niet meer te denken aan de energie en comfortabele warmte die Chishiya op me uitstraalde, maar op de een of andere manier kan ik juist nergens anders aan denken. Voordat mijn wangen rood kunnen worden, buig ik me extreem overdreven geïnteresseerd over de stapel met kleding die ik over mijn bed uitgestald heb.

Nikita loopt met een grote glimlach op haar gezicht de kamer uit, waarnaar Shiori zich opgewekt voorover buigt op de stoel. 'Zie ik daar een blos op je wangen? Vertel!' Ik schud lachend mijn hoofd en bedek mijn gezicht met een shirt. 'Heeft het met een speciaal iemand te maken?' houdt ze vol, maar ik zucht gefrustreerd in het shirt. '"Ik denk dat ik nog niet toe ben aan een man in mijn leven,"' quote Shiori me met een bepaalde toon in haar stem.

'Ah,' stoot ik opgelaten uit terwijl ik het shirt weer op het bed smijt. Shiori begint te lachen. 'Dit is toch juist hartstikke leuk, Kimora!' roept ze uit. 'Dan komt er misschien toch nog iets goeds voort uit deze ellende.' Ik laat me op de stoel zakken en zucht. 'Ik heb hem een uurtje gesproken,' verzucht ik. 'Je doet net alsof we meteen een relatie gaan beginnen.' Ik wil niet eens kijken naar die grote grijns op haar gezicht, maar het is fijn om haar zo vrolijk te zien, dus doe ik het toch. 'Volgens mij vind je hem wel heel erg leuk.'

'Ssht!' roep ik uit terwijl ik mijn vinger tegen mijn mond houd. 'Hij verblijft ook in deze gang! Misschien hoort hij het..' Ik kijk naar de openstaande deur van mijn kamer. Wat als hij langsloopt en me hoort? 'Misschien zou dat moeten,' antwoordt Shiori, 'zodat hij de eerste stap kan maken, want jij durft dat niet.' Ik rol met mijn ogen. 'We hebben elkaar één keer gesproken!'

'Maar het voelde goed, toch?' Dat kan ik niet ontkennen. Ik voel hoe mijn hart versnelt en mijn buik salto's begint te maken. Ja, het voelde goed. Heel erg goed. Maar misschien voelde hij dat wel helemaal niet.

'Je zei net dat mijn moeder je had verteld dat ik naar de bijeenkomst gegaan ben,' ga ik dan verder. Shiori lijkt in tweestrijd te zijn of ze met me mee zal veranderen van onderwerp, maar dan knikt ze toch. 'Ja,' antwoordt ze. 'Ik heb echt het idee dat ze alles vanwege het ongeluk in een ander daglicht is gaan zien. Ze vertelde me hoe geschokt ze was toen ze hoorde dat zoveel mensen het niet gered hebben en dat ze veel verdrietige gezinnen in de gangen gezien heeft. Ik denk echt dat ze begint te geloven dat niet alles om succes draait en dat ze het beste voor jou wil.'

'Mijn vader is nog niet zover,' mompel ik zuchtend, 'en ik weet om eerlijk te zijn ook niet of dat ooit zal gebeuren.' Shiori knikt. 'Maar weet dat je er niet alleen voor staat, lieve Kimora. Sato en ik zullen je altijd steunen.' Ik kijk naar de vrouw die als een tweede moeder voor mij is en geloof haar. Ik voel steeds meer kracht om mijn ouders te vertellen dat ik mijn eigen toekomst ga uitstippelen. Ik weet dat ik daar bijna ben.

'Bedankt, Shiori,' vertel ik haar uit het diepst van mijn hart. 'Sato en jij hebben me altijd goed behandeld. Jullie hebben altijd in me geloofd, waardoor ik dat zelf ook kan doen.' Ze staat op en komt naar me toe om me een knuffel te geven. Ik sta ook op en ontvang haar knuffel maar al te graag. 'Jij bedankt, lieve Kimora,' zegt ze. 'Dankzij jou ben ik in staat om te helen.' We kijken elkaar aan. Hikaru is er niet meer, maar haar liefde zal altijd blijven.

Ik kijk op wanneer ik beweging bij de deur zie. 'Sorry,' mompelt Raiden, 'ik kan wel een andere keer terugkomen..' Hij wil alweer verder lopen, maar ik doe een stap vooruit en roep veel te snel: 'Nee! Ik bedoel.. dat hoeft niet.' Shiori kijkt me veelbetekenend aan, maar realiseert zich dan dat dit niet de jongen is die mijn hart wild maakt. Maar dat maakt haar vrolijke glimlach er niet minder op. 'Ik kom morgen weer terug,' vertelt ze me terwijl ze even in mijn hand knijpt. Ik knik en glimlach dankbaar naar haar. Ze pakt haar jas van de stoel en verlaat de kamer.