Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

56

Gepiep. Wat een irritant gepiep. Ik kan me niet herinneren dat het er al die tijd al was, maar ik kan me ook niet herinneren dat er überhaupt iets was. Ik bevond mezelf in een wazige gloed. Het was rustig. Vredig. Maar nu wordt die vrede verstoord door dat vervelende gepiep. Ik probeer me te bedenken hoe ik de woorden uit moet spreken om te vragen of het kan stoppen, maar ik kan zelfs op geen enkel woord komen. Ineens word ik me ervan bewust dat mijn borstkas op en neer gaat, omdat ik ademhaal.

Het gepiep dringt steeds verder door in mijn oren en ik kan met mijn ogen gesloten zelfs zien wat voor fel licht er op mijn gezicht schijnt. Ik heb nu al zo'n intense hoofdpijn en ik weet zeker dat het alleen nog maar erger zal worden zodra ik mijn ogen open. Toch lijk ik die gedachte compleet te vergeten wanneer ik een bekende stem naast me hoor.

'Kimora?' vraagt Shiori zachtjes. Ik voel een warme energie op mijn hand verplaatsen. 'Kimora?'

Ik had gelijk: de hoofdpijn wordt alleen maar erger nu ik mijn ogen opendoe, maar toch heb ik dat er graag voor over als dat betekent dat ik Shiori en Sato kan zien. Ze kijken me met tranen in hun ogen aan, maar ze hebben toch een warme glimlach op hun gezicht. 'Oh, gelukkig ben je bijgekomen..' stoot Shiori opgelucht uit.

Nu mijn lichaam en brein langzaam wakker beginnen te worden, komen er allerlei vragen in me op. Bijgekomen? Van wat? Wat is er aan de hand? Waar ben ik? Waarom lig ik in een bed en ben ik aangesloten op allerlei draadjes? Waarom piept die monitor zo?

'Hallo, Kimora,' hoor ik een zachte stem vertellen. Ik draai mijn hoofd en voel een steek van pijn, maar ik probeer het te verbergen. 'Ik ben dokter Zanick,' vertelt de jonge jongen met een warme glimlach. 'Je ligt in het ziekenhuis. Weet je hoe je voluit heet?'

'Ziekenhuis?' mompel ik niet begrijpend. Wat moet ik daar dan? Ik probeer me te concentreren op zijn vraag en antwoord te geven. 'Kimora Sasaki,' zeg ik dan, waarop hij knikt en glimlacht. 'Hoe voel je je?' Mijn eerste reactie is om te doen alsof er niets met me aan de hand is, omdat ik me sterk wil houden, maar dan bedenk ik me dat het waarschijnlijk beter voor me is om eerlijk te zijn. Hij is tenslotte dokter en er is blijkbaar iets ernstigs gebeurd, waardoor ik nu hier lig.

'Moe,' verzucht ik, terwijl ik mijn lichaam probeer te laten ontspannen nu ik het eruit gegooid heb. Direct voel ik een steek van mijn door mijn rug gaan, waardoor ik uit een reflex mijn hand daar naartoe breng en nog meer pijn voel. 'Mijn armen en rug doen pijn..' mompel ik dan. Ik kijk even naar mijn armen en zie dat er delen ingewikkeld zijn in verband. 'Wat is er gebeurd?' mompel ik.

Dokter Zanick kijkt me geduldig aan. 'Weet je wie deze mensen zijn?' Ik kijk even naar Shiori en Sato, die me bezorgd aankijken. Ik voel iets warms door mijn lichaam gaan. Het voelt zo ontzettend fijn dat zij er zijn. Natuurlijk weet ik wie dat zijn. 'Shiori en Sato,' zeg ik vol liefde, 'de ouders van mijn beste vriendin.' Mijn dode beste vriendin. Ik zet me schrap voor de steek van pijn die ik ongetwijfeld nu zal ervaren, maar tot mijn verbazing komt dat niet. Misschien ben ik nog niet helemaal wakker. Dokter Zanick knikt. 'Weet je in welke stad we zijn?' Dit kan een strikvraag zijn. 'Ik weet niet waar we nu zijn,' antwoord ik, 'maar ik was voor het laatst in Tokyo.' Hij glimlacht. 'Dat klopt, we zijn nog steeds in Tokyo.' Ik kijk naar het lampje dat hij in zijn hand heeft. Hij ziet me ernaar kijken. 'Ik ga even wat testjes bij je uitvoeren,' vertelt hij, 'dan heb jij even de tijd om te bedenken of je nog weet wat er gebeurd is.'

Hij begint met het lampje in mijn ogen te schijnen en me te controleren. Af en toe moet ik een bepaalde kant op kijken, dus doe ik dat. 'Niet schrikken,' zegt hij terwijl hij dichterbij mijn oog komt. Ik voel hoe ze als vanzelf weer dichttrekken, voordat hij het aan kan raken. 'Wil je mijn handen even volgen?' vraagt hij terwijl hij ze begint te bewegen. Ik doe wat hij zegt. Ik moet nog allerlei vermoeiende dingen doen, voordat hij goedkeurend knikt en iets lijkt te noteren op een klembord.