Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

52

Voor de zoveelste keer probeer ik een zucht te onderdrukken terwijl ik mijn ogen weer losmaak van de straat en het gordijn weer dichttrek.

Ik had gehoopt dat het zware gevoel zou verdwijnen nu we de arena uit zijn en er steeds meer minuten overheen gaan, maar ik had kunnen weten dat dit niet het geval zou zijn. De kaart is nog steeds wit, wat betekent dat het spel van de klaver boer nog steeds bezig is. Ik probeer te bedenken hoe lang ik zelf weg ben geweest, maar ik heb werkelijk geen idee. Hoe lang heb ik daar in mijn eentje in die kamer gezeten? Hoe lang hebben we die kwelling moeten ondergaan door die vragen steeds te beantwoorden? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het veel te lang duurt.

'Hij is daar binnen, hè?'

Ik draai mijn hoofd naar Chishiya, die op de bank zit en naar de batterijlamp die op tafel staat kijkt. Ik weet niet wat voor intonatie ik in zijn stem kon opmerken, dus kijk ik onderzoekend naar zijn gezicht. Daar word ik niet veel wijzer uit.

Ik probeer de woorden uit mijn hoofd te bannen, maar steeds weer kan ik Enji horen stoken tussen ons. Steeds weer hoor ik hem die opmerkingen over Raiden maken, die Chishiya onzeker maakten. Ik wil hem geen pijn doen, maar ik kan mijn zorgen niet verbergen. Raiden is nu eenmaal mijn vriend en ik wil hem terugzien.

'Misschien,' is mijn reactie. Nu breekt hij zijn ogen los van de lamp en kijkt hij naar mij. Of hij ziet nog vlekken voor zijn ogen doordat hij zo lang naar het licht heeft gestaard, of ik sta te ver weg zodat hij mijn gezichtsuitdrukking niet kan lezen, of hij wil gewoon naar me kijken. Ik betrap mezelf erop dat ik hoop dat het laatste het geval is.

'Misschien?' vraagt hij dan neutraal. Ik haal mijn schouders op en loop naar het zitgedeelte van de kamer toe. Ik neem plaats op de andere bank en knik dan. 'Toen we afscheid van elkaar namen, was de klaver boer nog wit, omdat er nog spelers binnen waren. Datzelfde was voor de harten boer ook het geval, voordat de kaart weer zichtbaar werd. We vermoeden dat er een soort afkoelperiode is voordat het spel weer beschikbaar is voor andere spelers, wanneer het niet uitgespeeld is. Ik denk dat het afhankelijk is van hoe snel het opgeruimd is en weer klaargezet is voor de volgende groep.'

Ik had niet verwacht dat ik het zo neutraal kon uitspreken, alsof we het hier niet hebben over tientallen dode mensen. Alsof er gewoon wat opgeruimd en schoongemaakt moet worden. Alsof het niet over bloed of over lijken gaat.

Ik heb werkelijk geen besef van tijd gehad in die psychologische faciliteit, dus ik zou niet weten of dit nog dezelfde groep van toen is, of dat Raiden daar nu binnen is. Dit is het huis waar we de nacht doorgebracht hadden, voordat we ieder onze eigen weg gingen. Het hoeft niets te betekenen dat hij hier nu niet is. Misschien is hij ergens anders heengegaan om de schoppen heer te ontlopen, of hij doet echt mee aan het spel. Iets anders kan niet mogelijk zijn.

'Hebben jullie hier afgesproken?' vraagt Chishiya dan. Ik zie hem even naar de bank kijken waar hij op zit, voordat hij weer naar de tafel kijkt. Wat gaat er door zijn hoofd? Hoort hij Enji weer zeggen dat Raiden bovenop mij lag?

Ik weet niet zo goed waar we nu staan. Tijdens het spel werden onze gevoelens heel duidelijk. Zijn onzekerheid en de jaloerse gevoelens die in hem rondgaan werden ernstig uitgebuit door Enji. Maar Chishiya weet toch dat het niet zo zit tussen Raiden en mij? Hij weet toch wat ik gedaan heb in een poging hem te behoeden van de dood, terwijl ik mijn eigen leven daarvoor op het spel zette? Hij weet toch dat mijn hart alleen voor hém klopt op die manier? Tijdens het spel keek ik hem in de ogen en begreep hij dat. Nu ben ik daar niet meer zo zeker van.

'We hebben geen specifiek afspreekpunt besproken, voor het geval dat de schoppen heer langskomt, maar we hebben wel afgesproken om in de buurt te blijven van de twee arena's, voor zover dat mogelijk was,' antwoord ik. Chishiya knikt.