Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

47

'Ik begin te geloven dat de pijn nooit op zal houden,' blaas ik uit terwijl ik voor de zoveelste keer zucht. 'Wat?' Raiden grijnst. 'Mietje. Ik heb nergens last meer van.' Hij kijkt me stoer aan, waarnaar we allebei beginnen te lachen. Natuurlijk is dat niet waar. Na drie dagen voelen we nog altijd die brandende pijn in onze spieren. 'Als dat zo is, mag jij deze keer thee zetten,' vertel ik hem. Hij zucht, maar komt toch langzaam overeind.

'Opa,' zeg ik grijnzend terwijl hij zichzelf aan alles vasthoudt in een poging om zichzelf naar de glasfles te verplaatsen. 'Als ik geluk heb, word ik dat op een dag nog eens,' is zijn antwoord. Ik kijk hem een tijdje aan. 'Wil je dat? Een gezin stichten en kleinkinderen krijgen?' Hij haalt zijn schouders op. 'Het lijkt me wel iets om iemand te vinden waar je de rest van je leven mee wil delen.' Hij giet wat water in een pan en zet de gasfles dan aan. Hij zakt langzaam door zijn knieën en gaat weer op de stoel zitten. Het kost hem de grootste moeite, maar toch glimlacht hij. 'Dan komt de nieuwste film uit waar ik aan meegewerkt heb en dan neem ik mijn vrouw mee naar de première.'

'En dan moet zij ermee dealen dat er tientallen fans om jouw aandacht zeuren.' Hij haalt zijn schouders op. 'Zij zal altijd degene zijn die het meeste aandacht krijgt.' Ik glimlach naar hem. Het lijkt alsof hij zijn leven al helemaal voor zich ziet. Het enige dat er nu nog moet gebeuren, is alle figuurspellen uitspelen zodat hij terug kan naar de echte wereld. Ik denk daar even over na, waardoor ik automatisch terugkom bij het moment dat ik tegen de grond gepind was. Ik kon niets meer doen, behalve wachten totdat het afgelopen zou zijn.

Ik was er klaar voor. Ik had er geen moeite meer mee dat ik mijn einde had bereikt. Ik kwam erachter dat er niet zoveel op mij te wachten staat in de echte wereld. Er is niets waar ik naartoe zou moeten. En toch, toen Raiden met de buiging in de regels kwam en het gewicht van mijn rugzak van me overnam, werd ik weer geraakt met de wil om te blijven leven. Ik weet nog steeds niet of de echte wereld wel een doel van mij is, maar ik weet in ieder geval dat ik in leven wil blijven.

'En jij?' vraagt Raiden. 'Mag ik jou ook een uitnodiging sturen voor de première?' Het zou niet meer als een verrassing voor me moeten komen dat hij me nu eigenlijk vertelt dat hij me in de echte wereld nog wil blijven zien. Hoe kan dat ook? We hebben elkaars leven hier een aantal keer gered. Maar misschien lagen daar ook mijn twijfels. Wat als ik had gedacht dat het daarbij zou blijven? Het doet me goed om te merken dat dit niet zo is.

'Natuurlijk mag je die sturen,' is mijn antwoord. 'Maar kom je dan ook?' vraagt hij. Ik weet niet waarom hij nog altijd een onzekere toon in zijn stem heeft. 'Dat ligt eraan,' zeg ik met een glimlach, 'alles als de film heel leuk is. En als er gratis eten is.' Raiden begint te grijnzen. 'Moet ik er dan één opsturen, of twee?' Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen. 'Al denk ik niet dat hij staat te springen om mijn succes bij te wonen.' Ik hoef niet te vragen over wie hij het heeft, maar ik wil daar niet aan beginnen. 'Arrogantje,' zeg ik grijnzend, 'gaat er nu al vanuit dat zijn film een succes gaat worden.' Hij haalt zijn schouders op en ik kan zien dat het pijn doet. Langzaam staat hij weer op om te kijken of het water al kookt. Wanneer dat het geval is, draait hij de gasfles weer uit en begint hij langzaam aan het proces om het water in de mokken te krijgen.

'Bedankt, Raiden,' zeg ik dan, een beetje uit het niets. 'Zonder jou was ik er nu niet meer geweest.' Hij vermijdt mijn blik terwijl hij de pan weer neerzet. 'Ach,' probeert hij het weg te wuiven, maar ik wil dat hij weet hoeveel het voor me betekent. 'Nee, niets "ach",' vertel ik hem. 'Je hebt mijn leven gered en ik ben je daar zo ontzettend dankbaar voor.'

'Jij hebt mijn leven ook meerdere keren gered,' antwoordt hij. 'Daar gaat het niet om. Ik wilde je daar gewoon voor bedanken.' Hij geeft me een mok aan en knikt dan. We kiezen een zakje uit en blijven dan even zitten. We kijken allebei niet naar welke vraag we hebben, maar ik kan er zelf wel een bedenken. 'Hoe kwam je er zo op?' vraag ik hem. 'Hoe kwam je erop om dat te bedenken?' Raiden kijkt naar de grond en haalt zijn schouders op. 'Toen jij daar lag en het bij me binnensloeg dat je niet meer overeind zou komen om die push-ups af te kunnen maken, raakte ik in paniek. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wist alleen dat ik het niet aan zou kunnen om je kwijt te raken.'