Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

32

'Laten we het doen.' Lachend keek ik naar mijn beste vriendin, maar haar eigen gezicht vertrok geen spier. Ze was uiterst serieus. 'Ik meen het, Kimora,' vertelde ze me, 'waarom niet? Laten we het doen.' Mijn ogen gleden van haar naar de internetpagina vol met foto's van meertjes, bergen, prachtige dorpjes en culturele bezienswaardigheden. 'Hikaru, ben je serieus?' vroeg ik tegen beter weten in. Natuurlijk was ze dat.

'Kijk toch eens hoe helder het water is,' zei ze verwonderd terwijl ze een filmpje aanklikte en dromerig naar het scherm staarde, 'en hoe hoog deze bergen zijn. Beeld je eens in wat we vanaf hier zouden kunnen zien.' Ik moest toegeven dat het er aantrekkelijk uitzag, maar buiten mijn ouders was er nog een obstakel. 'Alsof ik een berg zou kunnen beklimmen of kilometers achter elkaar zou kunnen lopen,' zei ik lachend. 'Dat houd ik nog geen vijf minuten vol.'

Mijn beste vriendin keek me aan alsof ze dat absolute onzin vond, alsof er niets op de wereld was wat ik niet zou kunnen. 'Wel als we gaan trainen,' antwoordde ze. 'We gaan wandelen, hardlopen, zwemmen en klimmen. Het lukt ons wel, Kimora, wij zijn doorzetters. Wij kunnen dit.' Haar hand voelde warm en zacht aan toen ze de mijne vastpakte. Ze keek me aan met een vastberaden blik in haar ogen. Dit was de blik die me altijd kracht gaf, die me liet geloven dat ik alles kon wat ik wilde, zolang ik daar maar mijn best voor zou doen.

'Wij kunnen dit,' herhaalde ze. En ik geloofde haar.

Ach, wat kan het me allemaal ook nog schelen?

Ik heb mijn voormalige vriend achtergelaten door weg te lopen en nu is hij onderweg naar een arena, waar hij misschien nooit meer van terug zal komen. Ik verzet me tegen het aanvaarden van een speciale verbondenheid die ik sinds het verlies van mijn beste vriendin nooit meer bij een ander meisje had gevoeld, tot nu. Ik verdring de gedachte dat ik me op mijn gemak kan voelen bij een jongen die zich het grootste gedeelte van de tijd niet interesseert voor andere mensen en ze zelfs zou gebruiken wanneer het hem uitkomt. Ik blokkeer de beelden van de smerige blikken van de jongens toen ik schaars gekleed voor hen stond, om de jongen die zich het grootste gedeelte van de tijd niet interesseert voor andere mensen te helpen.

Ik wil zwemmen. Waarom zou ik dat niet kunnen doen? Waarom zou ik geen vrede met mijn lichaam mogen hebben? Waarom zou ik mezelf voor altijd getekend moeten laten door het feit dat ik aangeraakt ben tegen mijn wil? Waarom zou dat mij moeten tegenhouden om te doen wat ik wil doen? Ik wil zwemmen. Dus ga ik zwemmen.

De weinige mensen die überhaupt buiten zijn, kijken niet eens naar me om wanneer ik mijn vest en korte broek uittrek en ze over de strandstoel leg. Misschien hebben ze wel nooit echt naar me omgekeken en ben ik zelf de enige persoon die er al die tijd een ding van heeft gemaakt. Misschien is het helemaal niet nodig om zo zelfbewust naar mijn lichaam te kijken.

De temperatuur is perfect voor een avond in het zwembad en niemand anders maakt er gebruik van. Ik loop naar de rand en steek mijn voet in het water. Direct word ik begroet door het zachte water. Ik draai me om en maak gebruik van het trappetje om het water in te gaan. Mijn schouders komen er nu nog bovenuit, maar ik laat mezelf op mijn rug liggen en voel hoe het is om te drijven.

'Wat lijkt je leuker om te doen?' vroeg Hikaru. 'Kajakken of kanoën?' Beide begrippen sprak ze even enthousiast uit, alsof het haar geweldig leek om het allebei te doen. Ik moest toegeven dat ik me na wekenlange training steeds zekerder voelde om het te kunnen. 'Waarom niet allebei?' stelde ik daarom voor. Het gezicht van mijn beste vriendin had het toppunt van blijdschap bereikt. 'Oh, Kimora,' verzuchtte ze dromerig terwijl ze haar arm om me heen sloeg, 'ik kan nog steeds niet geloven dat we dit daadwerkelijk gaan doen. Ik heb er zoveel zin in!'

Ik wilde niet degene zijn die haar enthousiasme de das om zou doen, dus zei ik maar niets. Toch had ze het door dat ik verdrietig naar het tapijt staarde. 'Ze waren het er niet mee eens, of wel?' vroeg Hikaru sip. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee,' verzuchtte ik, 'ze willen nog altijd dat ik die toelatingsexamens maak.' Zelden liet Hikaru boosheid zien, maar nu kwam het weer tevoorschijn.