Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

25

Het komt als een verrassing dat Raiden in de kamer is wanneer ik terugkom. De priemende blikken van wat Stranders die waarschijnlijk verslag gekregen hebben van ons spel heb ik genegeerd, waarnaar ik direct doorgelopen ben naar de kamer. Hij zit op zijn bed en is aan het spelen met een of andere mechanische puzzel, die hij meteen laat vallen wanneer hij mij ziet.

'Kimora,' brengt hij opgelucht uit. 'Hé,' zeg ik terwijl ik de deur dichtdoe en de kamer inloop. Verder weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen en om eerlijk te zijn voel ik me vrij vies, dus zeg ik: 'Ik ga me even wassen.' Ik loop de badkamer in en sluit de deur, waarnaar ik begin om mezelf op te frissen. Hoewel ik al het zweet van me afgekregen heb en vervangen heb voor een zoet luchtje, voel ik me nog altijd vies. Ik weet ook precies waardoor dat komt.

Ik verplaats mezelf terug naar de slaapkamer en ga op mijn eigen bed zitten. Raiden kijkt me aan, maar zegt niets. 'Ik heb iemand neergeschoten,' mompel ik dan. Aan zijn reactie te zien heeft hij de hele tijd hier gezeten, want hij lijkt verrast te zijn. 'Je hebt..' begint hij, maar hij zegt niets meer. Ik knik. 'Klaver zeven,' vertel ik hem, 'lasergamen. De lasers bleken échte lasers te zijn, die dwars door je heen schoten.' Ik leg uit hoe het spel in zijn werking ging en vertel alles, vanaf het begin tot het einde.

'Wow, Kimora, dat is..' Hij schudt zijn hoofd. Dan vormt er een klein glimlachje op zijn gezicht. 'Tot zover niet opvallen.' Ik krimp ineen. 'Ik weet het. Het spijt me,' mompel ik, maar hij wuift het weg. 'Ik ben blij dat je er weer bent,' zegt hij dan. Ik zou willen dat ik hetzelfde kon zeggen. Nu heb ik iemand zelf van het leven beroofd in plaats van het te laten gebeuren. Ik had gedacht dat het niet anders zou zijn, maar dat is het wel. De jongen had niet dood gehoeven als ik het me eerder bedacht had. Maar wie had gezegd dat ze toen al naar me zouden luisteren?

Ik voel aan mijn binnenzak en haal opgelucht adem wanneer ik de foto van Hikaru nog voel. Ik heb de foto altijd meegenomen naar mijn volgende kledingset. Ondertussen is het al verfrommeld, maar ze is er nog steeds. Ik wil er niet aan denken wat ze van mij zou vinden als ze me zou zien, dus doe ik het niet.

'Wil je me alsjeblieft vertellen waarom je boos bent?' verbreekt Raiden de stilte dan. 'Ik bedoel: ik begrijp dat ik egoïstisch ben geweest en ben gaan feesten terwijl ik aan ons plan moest denken, maar verder..' Ik zucht. 'Ik weet het niet,' antwoord ik. 'Het spijt me, ik denk dat ik niet boos ben op jou, maar dat ik mijn wanhoop op jou geprojecteerd heb. Alles viel weg toen we hier aankwamen en ik probeerde vast te klampen aan íéts, om te voorkomen dat er niets meer zou zijn. En ik denk.. Ik weet het niet, ik denk gewoon dat ik twijfelde aan onze vriendschap. Het leek plotseling niet meer zoveel voor je te betekenen toen er een bar was met drank en een grote groep mensen.'

'Sorry,' verzucht hij. 'Ik begrijp precies wat je bedoelt met het proberen jezelf vast te klampen aan iets. Alles viel inderdaad weg en ik kon dat niet hebben. Daarom was ik gaan drinken en omringde ik mezelf met mensen die nietszeggend waren om maar iets voor te stellen, maar ik voelde me juist niemand daar. Ik was bang dat ik me te laat gerealiseerd had dat jij de enige bent bij wie ik wél iets voorstel, waarbij ik wél iemand ben.' Hij zucht nogmaals. 'Die mensen zijn lachen hoor. We kunnen lol maken en nietszeggende tijd met elkaar doorbrengen, maar.. het is niet zoals met jou.'

'Ik ben blij dat je dat zegt,' verzucht ik nu. 'Natuurlijk mag je omgaan met wie je wilt. Ik was bang dat ik alleen maar goed was voor de spellen en dat je me links zou laten liggen nu we hier zijn.' Hij schudt direct zijn hoofd. 'Dat is absoluut niet het geval. Ik blijf je altijd dankbaar voor wat je voor me hebt gedaan en ik hoop nog altijd dat er een dag komt dat ik dat voor je terug kan doen.'

Ik glimlach naar hem. 'Dankzij jou zijn we nu hier, Raiden. Doordat jij op de perfecte manier met Aki kon spreken, heeft hij ervoor gezorgd dat we mee hiernaartoe konden. Jouw sociale vaardigheden kunnen ons veel brengen. Door je contact met veel mensen, kom je informatie en roddels te weten, waar we vervolgens iets mee kunnen doen.'

'En ondertussen kom jij dichter bij het bestuur.' Ik begin te lachen. 'Nou, dat weet ik zo net niet hoor,' antwoord ik. 'Ik denk niet dat ik nu ineens aanbeden zal worden door Kazuo of een ander bestuurslid en van Niragi blijf ik het liefst zo ver mogelijk uit de buurt.' Raiden grijnst. 'Dat snap ik wel, die vent is echt een creep.' Ik ben het met hem eens. 'Precies.' Hij brengt een verlichtende zucht uit. 'Ik ben blij dat dit uit de wereld is geholpen.'

'Dan kunnen we nu weer verder met het plan,' zeg ik. 'Kuina heeft me verteld dat Aguni de leiding heeft over de wapens en dat de leden van zijn groep die gebruiken. Niragi is daar één van. Ze vertelde me dat de vrede voor nu bewaard leek, maar dat het zomaar eens snel zou kunnen escaleren. Blijkbaar zijn er onderling veel spanningen.' Raiden knikt. 'Zoiets hoorde ik de anderen ook al zeggen.'

'Laten we onze oren en ogen openhouden en van verschillende mensen informatie ontfutselen.' Hij knikt nogmaals. 'Dus,' zeg ik met een lichte glimlach, 'moet je niet naar een feest of zo?' Hij haalt zijn schouders op. 'Vanavond wil ik vroeg naar bed. Een feestje op zijn tijd kan wel, maar ik moet in goede conditie blijven voor de spellen. Ik heb nog heel wat dagen in te halen.' Ik kijk hem grijnzend aan. 'Dus morgenochtend om tien uur staan we in de sportruimte?'

'Hm.. Wat dacht je van elf?' probeert hij. 'Vooruit,' geef ik veel te snel toe, omdat ik voel hoe moe ik ben. Een uurtje langer slapen kan geen kwaad. 'Goed dan,' stelt hij.

Ik weet niet of het komt doordat ik gewoon heel erg moe ben of doordat we het uitgepraat hebben, maar mijn hoofd heeft pas net het kussen aangeraakt wanneer ik meteen in slaap val.