Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

41

'Beter dan zo'n kampeermatje, vind je niet?'

Het maakt niet uit hoe lang ik stil blijf, Raiden blijft het maar proberen. Ergens doet het me denken aan toen we net met elkaar omgingen. Hij gooide irritante opmerkingen naar mijn hoofd en ik reageerde er niet op. Toen deed hij het voor de grap, maar nu doet hij het duidelijk om contact met me te krijgen. Maar ik heb geen zin in contact met wie dan ook.

Ik trek mijn hardloop schoenen aan en vertrek zonder iets tegen de anderen te zeggen. Ik loop het huis uit die we uitgekozen hebben om in te slapen en begin te rennen. Al vrij snel krijg ik problemen met mijn ademhaling, omdat ik veel te snel ga om nergens aan te hoeven denken. Maar het lijkt niet uit te maken hoe hard ik ren: al die beelden en de stem van Mira halen me gemakkelijk weer in.

Ze liet ons echt allemaal beelden zien van de spellen die geweest zijn. Ik zag dingen gebeuren die ik niet zelf meegemaakt had, maar ook dingen waar ik wel aan meegewerkt heb. Het verstoppertje spel, dat ik altijd zo vakkundig probeer weg te drukken, blijft altijd maar terugkomen. Alles blijft altijd maar terugkomen. Misschien moet ik stoppen me tegen al mijn gevoelens te verzetten en ze gewoon accepteren.

Maar ik kan niet alles accepteren. Daar is gewoon geen ruimte voor. Ik haal alles wat ik hier tot nu toe gedaan heb weer omhoog en besluit de gevoelens die ik het liefst zou willen omarmen juist weg te drukken.

Er komen nieuwe spellen. We zullen spellen spelen met de figuurkaarten. Ik denk direct aan de heksenjacht, waarbij tientallen mensen gestorven zijn. Dat was het allerergste spel dat ik ooit heb meegemaakt, maar niet per se voor mij persoonlijk. Ik heb mensen laten doodgaan, maar ik heb zelf niemand gedood. Niet toen.

Ik denk aan de jongen die geschrokken en verdrietig onder de wasbak in de bioscoop gekropen zat, omdat ik zijn vriend neergeschoten had met een laser. Als ik eerder nagedacht had en eerder tot de conclusie gekomen was dat niemand hoefde te sterven, zou ik nu geen moordenaar zijn. Maar dat was ik al. Het moment dat ik ervoor koos om die twee uitgeschakeld op de grond te laten liggen en mezelf over de laatst overgeblevene boog om de rol van wolf over te nemen, was ik het al. Ik liet mezelf leven door hen dood te laten gaan. En ik zou het zo weer doen.

Dat is het. Ik wil blijven leven, ondanks dat ik overblijf met die bijtende gevoelens in mijn lichaam. Ondanks dat ik het misschien niet verdien. Ik zal moeten doen wat nodig is om te blijven leven. Dat heb ik eerder al gedaan en dat zal ik ook nu weer blijven doen. Nu is niet de tijd om in elkaar te storten. Ik moet sterk blijven. Hoe wil ik anders de figuurkaarten uitspelen?

"Wij, inwoners, willen jullie een cadeau geven."

Wat bedoelde ze met "inwoners?" Het klonk alsof ze zichzelf op een andere manier aanduidde dan het gewone volk, want ze noemde ons "spelers".

Ik stop met rennen om het laatste stuk naar het huis terug te lopen en kijk ondertussen op het horloge dat ik meegenomen heb. Over twee uur begint de volgende fase, wat dat ook mag betekenen. Dan komen de nieuwe spellen met de figuurkaarten. Zal ik daaraan mee gaan doen? Ik heb nog zeker genoeg visumdagen om meer dan twee weken niets te hoeven doen. Ik denk terug aan de middag waarop ik me inschreef om mee te doen voor een spel, ondanks dat ik dat niet hoefde. Ik had niets te doen en ik wilde mijn dagen niet doelloos doorbrengen. Dat is niet veranderd, dus natuurlijk zal ik ook nu weer gewoon mee gaan doen met de spellen. Blijkbaar vind ik het leuk om mezelf te pijnigen.

Ik hoef me niet eens af te vragen of ik het goede huis in mijn hoofd heb. Chishiya zit buiten op het trappetje en is een boek aan het lezen. Eerst denk ik dat hij ook geen zin heeft in contact met andere mensen, maar wanneer ik dichterbij kom, kijkt hij direct op van zijn boek om naar mij te kijken. Hij zegt niets en ik ook niet. Voor een moment blijf ik daar maar staan en blijft hij daar maar zitten, terwijl we elkaar blijven aankijken. Ik weet niet wat ik met de situatie aan moet, dus besluit ik maar naar binnen te gaan. Maar net voordat ik dat wil doen, vraagt hij: 'Lekker gerend?'