အခန်း (၇၀၉) : ကျုပ် က သိပ်သည်းခံတတ်တာ မဟုတ်ဘူး
မိုဝူကျိက ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အသိစိတ်ပင်လယ်တို့မှ နာကျင်မှုကို တောင့်ခံရင်းဖြင့် နတ်ဘုရား ရုပ်ခန္ဓာ အဆင့် ၄ မှ အဆင့် ၅ သို့ ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ သူက နတ်ဘုရား ရုပ်ခန္ဓာ အဆင့် ၅ ရောက်ရှိသွားသည့်အခါ မိုဝူကျိက သူ့ဒဏ်ရာများ ပြန်ကောင်းလာဖို့ရာ ကုသဆေးလုံး သောက်ဖို့ရာပင် မလိုတော့ချေ။
သူ့ဒဏ်ရာများက ဖြည်းဖြည်းချင်း ပျောက်ကင်းသွားကာ ကျင့်ကြံဆင့်မှာလည်း စတင်၍ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် မြင့်တက်နေသည်။
တာအိုကို ကျင့်ကြံခြင်းမှာ ကြီးမြတ်သည့် ပြီးပြည့်စုံခြင်း တစ်ခု ဖြစ်ပြီး ပြစ်ချက်တို့၊ လစ်ဟာချက်တို့ မရှိနိုင်ပေ။ ဒဏ်ရာရ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အပြစ် အနာအဆာရှိသည့် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခု ဖြစ်ကာ အင်မော်တယ် ဝိညာဉ်စွမ်းအားများကို မည်မျှ စုပ်ယူစေကာမူ အောင်မြင်မှုအပေါ်တွင် ကန့်သတ်ချက် ရှိနေပေဦးမည် ဖြစ်၏။
ဓားစွမ်းအင်မြစ်အတွင်းမှ အင်မော်တယ် ဝိညာဉ်စွမ်းအားများမှာ သိပ်သည်းလွန်းသည့်အတွက် ချဲ့ကားပြောသည်နှင့်ပင် တူနေသေး၏။ မိုဝူကျိ၏ ချီသွေးကြော ၁၀၈ ခုလုံးမှာ ဆက်တိုက် လှည့်ပတ်နေပြီး အဓိက ပတ်လမ်း တစ်ခုကို ဖြစ်ပေါ်စေထားသည်။ သူ့လက်ရှိ စုပ်ယူနှုန်းမှာ ကြောက်မက်ဖွယ် ကောင်းလှသည်။
ဤသို့ဆိုလျှင်ပင် သူ့တိုးတက်နှုန်းမှာ အင်မတန် နှေးကွေးနေဆဲ ဖြစ်၏။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် တဝက်မျှသာ ရှိတော့သည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဒဏ်ရာရထားသောကြောင့် ပြစ်ချက်ရှိသည့် ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခု ဖြစ်နေကာ မိုဝူကျိ၏ ကျင့်စဉ်က အင်မော်တယ် မော်တယ် ကျင့်စဉ်ကို မွမ်းမံပြုပြင်ထားခြင်း ဖြစ်သော်လည်း မိုးမြေ တာအိုစည်းမျည်းအပေါ် အခြေခံထားရသေး၏။ အကယ်၍ သူက ထိုစည်းမျည်းများကို မကျော်ဖြတ်နိုင်လျှင် အနာအဆာ ရှိသည့် ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် တက်လှမ်းဖို့ရာ မဖြစ်နိုင်ပေ။
ထို့အပြင် သူက ကျင့်ကြံသူအများစုနှင့် ကွဲပြားပေ၏။ ကျင့်ကြံသူ အများစုကား သူတို့ ခန္ဓာကိုယ် ဒဏ်ရာ ရသွားလျှင်ပင် ကမ္ဘာဦး စိတ်ဝိညာဉ် ရှိကြသေး၏။ သို့သော်လည်း မိုဝူကျိက ကမ္ဘာဦး စိတ်ဝိညာဉ် မရှိသည့် တည်ရှိမှုမျိုး ဖြစ်နေသည်။
