အခန်း (၈၃၆) : အရင်မိတ်ဆွေက မရှိတော့ဘူး
ဆေးရုံမှ ထွက်လာပြီးနောက် မိုဝူကျိက လမ်းပေါ်တွင် ကားများများ ရှိမနေကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း လူတန်း၊ ဆိုင်တန်းများဖြင့် စည်ကားနေသေး၏။ ဤမြို့မှာ အတော်လေး စည်ကားအသက်ဝင်မှန်း သိသာလှသည်။
သူတို့က အသားကျနေသည့်အလား လမ်းမပေါ်ရှိ လူများမှာ ထိုလေထုကို အထူးအထွေ သတိပြုမိကြဟန် မပေါ်တော့ပေ။
တစ်နာရီကြာမြင့်ပြီးနောက် မိုဝူကျိနှင့် ရှန်းကျစ်ယန်တို့သည် ရှင်းဝူတက္ကသိုလ်သို့ ရောက်လာကြသည်။ ရှင်းဝူတက္ကသိုလ်၏ အဝင်မုခ်ဝမှာ ခမ်းနားထည်ဝါလှပြီး တိုင်လုံးကြီး နှစ်လုံးမှာ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင် ရှိနေပြီး ထည်ဝါသည့် အရှိန်အဝါမျိုး ပေးစွမ်းနေသည်။
ရှန်းကျစ်ယန်က “ရှင်းဝူတက္ကသိုလ်” ဟူသော စာလုံးသုံးလုံးကို ညွှန်ပြလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်
“ ချီရှုမြို့ရဲ့ ရှင်းဝူတက္ကသိုလ်က မဆိုးဘူး။ နိုင်ငံရဲ့ ထိပ်ဆုံးကျောင်းနှစ်ဆယ်ထဲမှာ ပါတယ်။ ဒီမှာ လာပြီး လေ့လာကြတဲ့ နိုင်ငံခြားသားတွေလည်း ရှိတယ်။ ကျောင်းဝန်းထဲက အကောင်းဆုံး ကန်တင်းဆီ ခေါ်သွားပေးမယ်။ အပြင်နဲ့စာရင် ဈေးအရမ်းချိုပေမဲ့ အရသာကောင်းတယ် …. ”
မိုဝူကျိက စိတ်စွမ်းအားကို အသုံးမပြုထားသော်လည်း အမြင်ကောင်းကောင်းရှိသည့် အင်မော်တယ် ဧကရာဇ် တစ်ယောက် ဖြစ်နေဆဲ ဖြစ်သည်။ သူ တက္ကသိုလ်ဝန်းထဲ ဝင်လာသည်နှင့် ပတ်ဝန်းကျင် သန့်စင်ရေး စက်အများအပြားကို ဂရုပြုမိလိုက်သည်။ ကျောင်းအတွင်းရှိ လေထုမှာ အပြင်ဘက်နှင့်စာလျှင် အတော်လေး သန့်ရှင်းပေသည်။
တကယ်တော့ သူ့မပြီးပြတ်သေးသည့် ကိစ္စများအပြင် မိုဝူကျိက ကမ္ဘာမြေသို့ ပြန်လာချင်သည့် နောက်ထပ် အကြောင်းအရင်းတစ်ချက်လည်း ရှိသေး၏။ အကယ်၍ သူ့အနေနှင့် အင်မော်တယ် ဧကရာဇ်အဆင့်အလွန်ကို တက်လှမ်းလိုလျှင် ကမ္ဘာမြေပေါ်ရှိ သူ့ကိစ္စအားလုံးကို ပြီးပြတ်စေဖို့ နည်းလမ်းရှာကြည့်ရမည်ဟု ခံစားမိခဲ့သည်။
