အခန်း (၇၃၄) : တစ်ယောက်ယောက်တော့ သေချာပေါက် သိလိမ့်မယ်
စူးခရာအင်မော်တယ် ဥယျာဉ်
စူးခရာအင်မော်တယ်မြို့ဟောင်း၌ လူသိများသော စုဝေးပွဲ နေရာတစ်ခု ဖြစ်ပေသည်။ ဤနေရာကား လှပကျယ်ဝန်းရုံသာမက ပတ်ဝန်းကျင် အနေအထားလည်း အရမ်းကောင်း၏။
ထိုစဉ် စူးခရာ အင်မော်တယ် ဥယျာဉ်အတွင်း လေဟာပြင် ခန်းမတစ်ခုကို တည်ဆောက်ထားလေသည်။
မိုဝူကျိနှင့် ဝေကျီတောက်တို့ ဝင်လာသည့်အခါ လူများစွာ ရောက်နှင့်နေပြီးသား ဖြစ်၏။ အားလုံးက သူ့အဖွဲ့နှင့်သူ ဖြစ်နေကာ စကားပြောဆိုနေကြပြီး တချို့လူများမှာ အတင်းအဖျင်း ပြောနေကြရာ တချို့လူများက မိတ်ဆွေဟောင်းများနှင့် စကားစမြည် ပြောဆိုနေကြသည်။
မိုဝူကျိ နာမည်မှာ အင်မော်တယ်တခွင် ပြန့်နှံ့သွားသောကြောင့် လူများစွာက သူ့ကို သိကြပေသည်။ သို့သော်လည်း မည်သူကမှ သူ့အား လာမနှုတ်ဆက်ကြပေ။
“ ဆေးလုံးဆရာမို မတွေ့တာကြာကြီနော် …” ကြည်လင်ပြတ်သားသော အသံလေးတစ်သံကို ကြားလိုက်ရ၍ မိုဝူကျိပင် အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်ထွေးမိသွားသည်။ မည်သူကများ သူ့အား လာရောက်နှုတ်ဆက်ရဲသနည်း။
သူက လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ နားလည်သွားလေ၏။ ထိုသူမှာ စိမ်းစိုအင်မော်တယ် အိမ်တော်၏ အရှင်မ ချင်းယန်သာ ဖြစ်နေ၏။ စိမ်းစိုအင်မော်တယ် အိမ်တော်မှာ အင်မော်တယ်လောက၏ အဓိက အင်အားစု တစ်ခုဖြစ်ပြီး ချင်းယန်ကိုယ်တိုင်ကပင် ပညာရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်နေသည်။ ထို့အပြင် သူမ၏ သမီးဖြစ်သူ ချင်းလောယွဲ့မှာလည်း အထက်ဘုံ၏ ရွေးချယ်ခြင်းကို ခံထားရသည်။ ထို့ကြောင့် မည်သူကမှ သူမအား မိုဝူကျိကို လာရောက်နှုတ်ဆက်လိုက်သောကြောင့် ရှောင်ကျဉ်ခြင်း မရှိပေ။
မိုဝူကျိက ချင်းယန်ဘေးမှ မိန်းကလေးကို ချက်ချင်း သတိပြုမိလိုက်သည်။ ထိုသူမှာ မိုရှန်းမို ဖြစ်ကာ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးတွင် မိုမျိုးရိုးချင်း တူနေသော်လည်း မိုဝူကျိအနေနှင့် ထိုမိန်းကလေးအပေါ် သဘောကျသည့် အမြင်မျိုး မရှိခဲ့ပေ။
