အခန်း (၈၉၉) : ငြင်းဆိုခြင်း
“ ဟုတ်ပါတယ်… ကျုပ်က တာဝန်ရှိသူပါ ”
ဤအမျိုးသမီး လေးဦးသည် အပြင်က ဂိုဏ်းသားတွေဆီမှ သူ့အကြောင်းကို ကြားလာခြင်း ဖြစ်ရမည်ဟု မိုဝူကျိက ခန့်မှန်းမိလိုက်သည်။
“ ကျွန်မက ဝမ်ချွမ်းတာအိုကျောင်းက လန်အိုပါ ။ရှင် ကျွန်မကို စီနီယာအစ်မလန် လို့ခေါ်နိုင်ပါတယ်။ ရှင်က တကယ့် ပါရမီရှင်ပဲ။ ဒီမြေရိုင်းကြီးကို အရမ်း ခမ်းနားကြီးကျယ်သွားအောင် ရက်နည်းနည်းလေးပဲ သုံးလိုက်ရတယ်လို့ ကြားတယ်။ ဇိမ်အကျလှကြီး မဟုတ်ပေမယ့် အားလုံးက ဒါကို အရမ်းသဘောကျနေကြတယ်။ ပြီးတော့ လူအများကြီးဆီကနေ လက်ဆောင်တွေကိုလည်း ရရှိစုဆောင်းနိုင်လိုက်သေးတယ်ဆို။ ရှင်က တကယ့်ကို စွမ်းဆောင်နိုင်တာပဲ ” လန်အိုက မိုဝူကျိအား ပြုံးပြီး စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
“ ဟုတ်ပါ့ရှင်… ဒီရင်ပြင်ကြီးက ကြည့်ရတာမသပ်မရပ်နဲ့ သာမန်ပဲ ဖြစ်နေတယ်ရှင့်။ ပိုဆိုးတာက ကာကွယ်ရေးအစီအရင်ကဆို ကျွန်မ လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့တောင် ဖျက်ဆီးလို့ ရနေတာပဲ။ အင်မော်တယ်ငှက်တွေနဲ့ တေးသံတွေက ဘာတန်ဖိုးမှ ရှိတာ မဟုတ်ဘူးရယ်။ ရွှေရောင်ကော်ဇောကတောင် အပေါစားသာသာရယ်…
ဒါပေမဲ့ ဒီလိုအဆင့်နိမ့်ပစ္စည်းတွေကို အကုန်စုပေါင်းကြည့်လိုက်တော့ ဒါတွေက လူတိုင်းရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ တောက်ပ ကြည့်ကောင်းသွားစေတယ်လေ။ ပြောရမယ်ဆို လူတွေအများကြီးကို ရှင်တို့ဂိုဏ်းဆီ လက်ဆောင်တွေ လိုလိုချင်ချင် ပေးလာအောင် လုပ်နိုင်လိုက်တာ ရှင်က တကယ့်ကို စွမ်းဆောင်နိုင်တယ်လို့ ပြောရမယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့လေးယောက်က အရမ်းဆင်းရဲကြတာမို့ ရှင့်ကို ပေးစရာ ဘာလက်ဆောင်မှ မရှိပါဘူးရှင့် ” တခြား အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က တခစ်ခစ်ရယ်ကာ ပြောလိုက်ပြန်သည်။
မိုဝူကျိ၏ ရင်ထဲတွင် အပေါစား ဆိုသည့် မှတ်ချက်ကြောင့် စတင်ဒေါပွလာသည်။ သူမက စည်းကျော်မိသွားမှန်း သတိပြုမိသွားသောကြောင့် သူမဘာသာ ကပ်သီးလေး ရပ်လိုက်လေ၏။
မိုဝူကျိက အသာပြောလိုက်သည်။
“ ခင်ဗျားတို့ လေးယောက်က ထိပ်သီးဂိုဏ်းကြီးတွေက လာတာကိုးဗျ။ ကျုပ်သာ ခင်ဗျားတို့လို ဂိုဏ်းကြီးတွေထဲမှာ မွေးဖွားကြီးပျင်းလာရမယ်ဆိုရင် ကျုပ် အပြင်ဘက်မှာ ဈေးဝယ်ထွက်တိုင်း ဘာနတ်ဘုရားကျောက်မှ သုံးစရာ လိုမှာတောင် မဟုတ်ဘူး ”
