အခန်း (၇၈၀) : အင်မော်တယ်ကျွန်
မိုဝူကျိက စိတ်ထဲမှ ကျိန်ဆဲလိုက်တော့သည်။ ထိုဈေးနှုန်းမှာ အမှန်ပင် ဈေးကြီးလွန်းလှသည်။ သူက အစိမ်းရောင်ကျောက် တစ်တုံးစီကို ရတနာကဲ့သို့ မှတ်ယူခဲ့ရသည်ကို သတိရသွားမိ၏။ ယခုအခါ ဝင်ခွင့်လက်မှတ်တစ်ခုက အစိမ်းရောင်ကျောက် ငါးရာ ကုန်ကျနေပေသည်။ သူ့အစိမ်းရောင်ကျောက် သန်းချီနေသော ပမာဏကိုသာ မကြည့်သင့်ပေ။ သူ့က ဤပမာဏ ရရှိလာဖို့ရာ ဆေးလုံးဧကရာဇ် အဖြစ် ရှာဖွေထားရခြင်း ဖြစ်၏။ ထို့အပြင် သူက မီဖေးကုန်သည်အိမ်တော်ကို လုယက်လာရသေး၏။ စကြဝဠာအစွန်း၌ သာမာန်အင်မော်တယ် တစ်ယောက်အတွက် အစိမ်းရောင်ကျောက် ငါးရာ မှာ အမှန်တကယ် များပြားပေသည်။
“ အခန်းကောင်းကောင်းအတွက် ဘယ်လောက်ကျလဲ ” မိုဝူကျိက အကူလေး၏ စကားကို ဖြတ်ပြောလိုက်သည်။
“ တစ်ညကို အစိမ်းရောင်ကျောက် နှစ်ဆယ်ပါဗျ။ အင်မော်တယ် ဝိညာဉ်စွမ်းအားလည်း ပေါကြွယ်ဝပါတယ်။ အခန်းထဲမှာ ကျင့်ကြံရေးအခန်း နှစ်ခန်းနဲ့ အရန်အခန်း တစ်ခန်းပါပါတယ်။ ဈေးချိုတာတွေလည်း ရှိပါတယ်။ နမူနာအနေနဲ့ဆိုရင် တစ်ညကို အစိမ်းရောင်ကျောက် ငါးတုံးကနေ ဆယ်တုံးကြား ကျသင့်တဲ့အခန်းတွေလည်း ရှိပါတယ် … ” အကူလေးက မိုဝူကျိသည် စိတ်မြန်လက်မြန်သမားဟု ခံစားမိနေသည့်အတွက် တစ်ခါတည်းဖြင့် အကုန်ရှင်းပြလိုက်သည်။
သာမာန်လူတစ်ယောက်က ဤနေရာ၌ နေဖို့ရာ မတတ်နိုင်ကြသည်မှာ အမှန်ဖြစ်၏။ ကောင်းကင်ဘုံအလွန်မြို့၌ လူများက စရံငွေအဖြစ် အစိမ်းရောင်ကျောက် ဆယ်တုံး ပေးဖို့ရာ လိုအပ်ပေသည်။
သို့သော်လည်း မိုဝူကျိက စိတ်ထဲ မထားပေ။ ဤအစိမ်းရောင်ထောင်ချီနေသော ပမာဏမှာ သူ့ကျင့်ကြံရေးအတွက် မရှိမဖြစ် လိုအပ်နေသည့်အရာ မဟုတ်ပေ။ ထိုအကူလေး စကားပြောပြီးနောက် အစိမ်းရောင်ကျောက် ၁၁၅၀ ကို ထုတ်ကာ
“ ကျုပ်က လေလံပွဲကို ရှေ့နားက လက်မှတ်ကို လိုချင်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ညကို အစိမ်းရောင်ကျောက် ၂၀ ကျတဲ့အခန်းမှာ တစ်လနေမယ်။ ကျန်တဲ့ အစိမ်းရောင်ကျောက် ၅၀ က မင်းရဲ့ မုန့်ဖိုး ယူထားလိုက် ”
