အခန်း (၈၈၈) : မင်းက ထိပ်တန်း ပါရမီရှင်တစ်ယောက်ပဲ
ဆယ်ရက်ကြာမြင့်ပြီးနောက် မိုဝူကျိက လျူရုတင်းအား နဝမဆင့်ကဲခြင်း နတ်ဘုရားဂိုဏ်းဆီ ပြန်ခေါ်သွားမည့် သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်မှာ မည်မျှ ရယ်မောဖွယ် ကောင်းကြောင်း သတိပြုမိလိုက်သည်။ ဆယ်ရက်အတွင်း သူတို့သုံးယောက်မှာ ကူးသန်းရေး အစီအရင် သုံးသည့်အခါတိုင်း နတ်ဘုရားကျောက် အရေအတွက် ပမာဏ အမြောက်အများကို ပေးဆောင်ရလေသည်။ ရှီနန်မော့ တစ်ယောက် နတ်ဘုရားကျောက်များ ထုတ်ပေးသည်ကို သူ ကိုယ်တိုင် မြင်တွေ့ခဲ့ရသည်။
အကယ်၍ လျူရုတင်းသာ ရှီနန်မော့၏ ချမ်းသာမှုအား အသုံးမချလျှင် မိုဝူကျိအနေနှင့် သူမအား နဝမဆင့်ကဲခြင်း နတ်ဘုရားဂိုဏ်းဆီ ခေါ်သွားပေးနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။
နေရာတစ်ခုမှ နေရာအသစ်ဆီ သွားလိုက်ပြီးနောက် ကူးသန်းရေး ဂိတ်တွင် ဖြစ်စေ၊ မြို့ကြီးများတွင် ဖြစ်စေ နတ်ဘုရားကျောက်များကို ဝင်ဖို့ရာ လွယ်ကူသည့် အလုပ် မဟုတ်ကြောင်း သိလိုက်၏။
ကူးသန်းရေး အစီအရင် အသုံးပြုဖို့ရာ နတ်ဘုရားအဆင့် ဝိညာဉ်ဆေးပင်များကို ရောင်းချ၍ ဝင်ငွေရှာနေရသော လူတစ်ယောက်အတွက်ပင် ထိုအရာကို အသုံးပြုနိုင်ဖို့ နှစ်များစွာ စုဆောင်းထားမှသာ ဖြစ်နိုင်လိမ့်မည်။ အချိန်တိုလေးအတွင်း သူ့အသိစိတ်ကျောက်များ စတင်ရောင်းချနိုင်သော်ငြား မိုဝူကျိက သူသာ ရောင်းချလိုက်လျှင် ကျောက်များ အလိုရှိနေသူများထံမှ တိုက်ခိုက်ခံရနိုင်ကြောင်း သိထား၏။
သူက လျူရုတင်းအား ပြန်လည်ပို့ဆောင်ပေးသည်ဟု ယူဆ၍ မရပေ။ သူက လျူရုတင်းနှင့် ရှီနန်မော့တို့ နှစ်ယောက်လုံးအပေါ် အခွင့်ကောင်း ယူသလို ဖြစ်နေသည်။ လျူရုတင်းနှင့် ရှီနန်မော့တို့က နဝမဆင့်ကဲခြင်း နတ်ဘုရားဂိုဏ်းကို ခေါ်ဆောင်သွားကြသူများသာ ဖြစ်သည်။
မိုဝူကျိက လျူရုတင်းအား အဘယ်ကြောင့် သူ့ကိုပါ ခေါ်သွားလိုကြောင်း အမြဲတမ်း မေးချင်မိခဲ့သည်။ သူမအနေနှင့် ရှီနန်မော့ တစ်ယောက်တည်းကို ခေါ်သွားရုံဖြင့် ပြန်သွားနိုင်ပေသည်။ သူက ဖြည်းဖြည်းချင်းဖြင့် စိတ်ဆန္ဒကို မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ပေ။ ပထမဦးစွာ သူက ရှီနန်မော့ရှေ့တွင် ထုံထိုင်းထိုင်း လူတစ်ယောက်မျှသာ ဖြစ်ပြီး ဒုတိယအနေနှင့် လျူရုတင်းလိုမျိုး အကြံစည်ကြီးသည့် လူတစ်ယောက်က အဓိပ္ပါယ်မရှိသည့် အရာများနှင့် မလိုလားအပ်သည့်အရာများကို လုပ်မည် မဟုတ်ပေ။
