The Billionaire Sweet Chances (18+)

Chapter 114

Zara POV

Nagising ako sa isang pamilyar na kwarto, marahan akong pumikit ng maramdaman ko ang kamay niyang nakahawak sa braso ko, tinignan ko lang siya ganun pa rin ang ayos niya, his hair are still long he still have beards, kaya dahan dahan akong umupo at tinanggal ang kamay niyang nakahawak sa akin ng magising siya, nagkatitigan kaming dalawa saka bumalik sa isipan ko yung sinabi niya sa akin bago ako mawala ng malay, i know he has reasons and that reason is reasonable pero nasasaktan ako.

"hon are you okay? gutom ka ba? i can cook for you" sunod sunod niyang tanong sa akin pero nakatitig lang ako sa kanya, ng mapansin niyang hindi ako sumasagot at nakatitig lang sa kanya ay umupo siya sa kama at hinaplos haplos niya ang kamay ko.

"still mad at me?" napalunok ako habang nakatitig sa kanya.

"im just wondering" unang salita ko sa kanya kaya nakatingin siya sa akin at naghihintay sa susunod kong sasabihin. 

"wondering about what hon?" i look at him really in his eyes. 

"why dylan?" tanong ko sa kanya kaya naguguluhan siya.

"why you choose to abandon me before than telling me everything when you know na susuko naman ako" napaiwas siya ng tingin sa akin.

"so i was just thinking bakit ganun? bakit bigla bigla ka nalang nagagalit sa akin nun" biglang tumulo ang luha ko,

"saka pinilit ko naman binababa ko ang sarili ko sayo, just to fix it but you shout at me" nakayuko lang siyang nakikinig sa akin.

"i repeatedly ask myself dylan that day kung may nagawa ba akong masama, kung may sinabi ba akong ikinagalit mo, i was so confused ni wala akong mapagsabihan kaya nag simba ako kasi doon i can talk freely" huminga ako ng malalim at pinunasan ang pesnge ko. 

"it's just paano pag hindi ako ang babaeng yun? i mean paano talaga pag hindi ako ang babaeng nakilala mo kasi nang malaman mo lang na bumalik na ang babaeng mahal mo bigla kang nag bago, you throw me away you abandon me" umiiyak kong sumbat sa kanya.

"you easily abandon me dylan" napahagulhul ako kahit pa anong rason niya pero the fact that he easily get rid of me just for another girl hurts me" bigla nalang niyang hinawakan ang kamay ko at hinalikan niya ito.

"im sorry" umiiyak niyang sabi sa akin.

"alam mo naawa ako sayo ng malaman ko ang totoong rason mo pero hindi ko lang makalimutan yung araw na sigawan mo ako, iniwan akong nag iisip sa kasalanan ko sayo" napahagulhul siyang umiiyak.

"you don't love me dylan" bigla siyang napataas noo at umiling iling at mas linapitan ako.

"hon i love you so much alam na alam mo yan" umiling iling ako sa kanya.

"no you didn't dylan alam mo bakit?" mas lalo lang tumulo ang luha niya.

"hon please nagsisisi naman ako sa ginawa ko sa----"

"please stop dylan, nagsisi ka lang naman sa ginawa mo ng malaman mong patay na ako diba? diba? nalaman ko kay cohan simula ng umalis ako hindi ka gumawa ng paraan, you are busy with zira, busy ka sa kakahanap sa kanya, and that day i  left was the day i had my accident pero ano bang ginawa mo? hinanap mo ba ako? hindi diba? kasi puro nalang si zira ang iniisip mo, siya nalang palagi kasi mahal mo siya, siya ang babaeng mas inintindi mo noon, and who was the one who to search me? kapatid mo? dahil naaawa siya sa akin dahil wala ka nang pakialam sa akin" sinisinok na siyang umiiyak sa harap ko, masakit na makita siyang ganito but the fact that doon lang siya kumilos ng malaman ang lahat na ako talaga ang babaeng nakilala niya, doon lang siya gumalaw at hinanap ako.

"hon" umiiyak niyang pagmamakaawa sa akin pero umiling iling ako.

"Dylan wag na nating patagalin kasi pareho lang nating sasaktan ang sarili natin, i just realized you really don't love me" umiiyak siyang nakatitig sa akin pero umiwas ako sa titig niyang yun.

"Let's just forget what we had" bulong ko saka ako umayos ng upo at tumayo, tinignan ko muna siya sandali.

"Sana hindi nalang namatay yung kakambal ko ng maging masaya naman kayong dalawa" napasinok siya ng sinabi ko ito pero lumabas na ako ng kwarto ng makita ko si mommy at daddy, ngumiti ako sa kanila.

"You knew about Zira?" Ngumiti ako kay mommy dahil sa tanong niyang yun.

"Hayaan niyo na mhie, let's go home" nagtataka silang dalawa ng bumukas ng pintuan ng kwarto ni dylan kaya napatitig sila kay dylan kaya napahinga ako ng malalim.

"Hon" mahinang tawag niya sa akin at hinawakan ang kamay ko ng bigla nalang siyang napahagulhul at lumuhod sa harap ko.

"Hon please don't leave me" napapikit ako ng yumakap siya sa binti ko kaya napahinga ako ng malalim nang maramdaman ko ang kamay ng magulang ko sa balikat ko, walang tigil sa kakaiyak si dylan na nakayakap sa binti ko naka dukmo siya sa likod ng hita ko.

"Anak talk to dylan wag bastang bastang mag desisyun" sabi ni mommy at tumingin kay dylan at alam kong naaawa sila saka sila umalis kaya napayuko ako para tignan si dylan na umiiyak pa rin, para siyang batang inagawan ng ina.

"Tumayo ka dylan" umiling iling siya habang naka dukmo sa hita ko.

"Ayoko" umiiyak niyang sabi kaya napahinga ako ng malalim.

"Akala ko ba naiintindihan mo ako hon" tinanggal ko ang kamay niyang nakapulupot sa hita ko saka ako lumuhod sa harap niya.

"I did dylan" we look at each other's eyes and i smile at him.

"But that's not change the fact of what you did in the past, it's not because niloko ka ni zira and what happened in the past, but it's because when the day you decided to step back at me, the day you decided to stop caring for me, for loving me" huminga ako ng malalim.

"That doesn't change dylan, I don't want to repeated those days, I don't want to repeat it dylan,  i know you can easily forget me the way you did in the past" i smile at him pero umiyak lang siya sa harap ko.

"Let's forget Everything we had cause it's all about in the past dylan" and i smile on him. I love him but that love turn into something and that's is because i am afraid to love again, im afraid to give myself loving freely. Tama na ang minsang iniwan niya ako tama na yun.

To be continued...
TheMirrorPrincess
3

12321