Bıktım; hepsinden, her şeyden, zihniyetlerinden...
Bunları fotoğraf albümümü incelerken söylüyordum. Sevdiğim şeyi yapacaktım birilerinin bana dayattığı şeyi değil. Özgürlüğümü alacağım ve uçacağım her ne kadar kanadı kırık olsam da kuş misali uçaca...
"Hoşbuldum." Gülmeye çalışmıştı ama durgundu. Valizi alıp kenara aldım.
"Hadi elini yıka kahvaltıya."
"Eniştem yok mu?"
"Aramız bozuk." Dediğimde Uzay yanıma geldi elini omzuma koydu.
"Benim bir etkim mi oldu?"
"Hayır, tamamen farklı bir durum. Aman boşver tüm gün bizim. Kafa dağıtıyoruz." Yumruk tokuşturup kahvaltı masasına geçtik.
"Menemensiz kahvaltı mı olur?" Uzaya tuhaf bir bakış attım. Sabah sabah ciddi miydi?
"Sabah sabah?"
"He hemde soğanlı."
"Midene üzüldüm." Genelde kahvaltı etmeyen ben için çok farklı şeylerdi.
"Mide benim mide gardaş. Ama bak benim elimden bunu yemelisin." Dedim ve elimle mutfağı gösterdim. Dolaptan bir şeyler çıkardı ve mutfağa yöneldi.
"Mutfağımı dağıtırsan bende seni dağıtırım Uzay! Gerçi bir menemen yapacaksın en fazla ne yapabilirsin ki? Bende bir 10 dakikaya geliyorum." Dedim ve askıdan Alf'in sarı tasmasını aldım.
"Alf hadi biraz bir dışarı yüzü gör. Uzay buralar sana emanet."
Hızlıca dışarı çıktım. Amacımın başka olduğunu belli etmemeye çalışmalıydım. Bir story attım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Alf biraz yavaş."
Merihi görmüştüm. Zamanlamam mükemmeldi. Çünkü genelde her sabah antrenmanı olduğunda aynı saatte çıkıyordu.
"Sevgilim?" Bilerek cevap vermedim.
"Beyza?"
"Efendim Merih."
"Tamam demek ki hala ağır trip yiyorum."
"Evet Merih. Şimdi müsadenle eve gitmem gerek misafirim var." Dediğimde kaşları çatılmıştı.
"Kimmiş o misafir?"
"Benim misafirim Merih." Bu kıskanç hali baya hoşuma gitmişti ama yumuşamak yok.
"Sevgilimin misafiri benim misafirim."
Kesin öyle kesin. Kıskandığını söyleyene kadar Uzaydan bahsetmeyecektim.
