ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕မွာပိေတာက္သီးခူးသည့္မိန္းကေလးရွိေနသည္။ဒီတစ္ခါလည္းသူမေလးကအစိမ္းေရာင္ဝမ္းဆက္ေလးကိုဝတ္ထားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကလက္ထဲက note book ေလးကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္းသိခ်င္စိတ္ေတြကိုထိန္းမႏိုင္ေတာ့တာမို႔ထိုင္ရာကေန
ဆတ္ခနဲ႔ထလာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္႐ုတ္တရတ္ႀကီးထထြက္သြားေတာ့ဦးေဆြကဘုမသိဘမသိနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္
ကိုေျပးလိုက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္အစိမ္းေရာင္အရိပ္ေလးနားေရာက္သြားေတာ့သူမကကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိမထားမိေသး။ကၽြန္ေတာ္ကအသံေပးလိုက္သည္။
“ဟိတ္…ပိေတာက္သီးခူးတဲ့ေကာင္မေလး"
ဒါက်ေတာ့သူ႔ကိုေျပာမွန္းသိပံုရသည္။ခ်က္ခ်င္း
ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္သည္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ခဏမွ်ေၾကာင္ေၾကာင္ေလးၾကည့္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္းသူမကိုဘာမွမေျပာေသးဘဲသူမေလးတု႔ံျပန္လာမည့္အေျခအေနကိုေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးကခပ္ဟဟ
ေလးပြင့္လာၿပီးအသံေလးထြက္လာသည္။
“ေၾသာ္…ကားနဲ႔တိုက္တဲ့လူႀကီး"
ငင္…ေကာင္မေလးကကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်ားမွတ္
သားထားလိုက္တာ။ကားနဲ႔တိုက္တဲ့လူႀကီးတဲ့။ကၽြန္ေတာ္စိတ္မဆိုးမိဘဲရယ္လိုက္မိသည္။
ၿပီးေတာ့တု႔ံျပန္ကာေျပာမိသည္။
“မေတာ္တဆျဖစ္သြားတာေလ။တကယ္မတိုက္မိဘူးမို႔လား"
“အင္း"
“မင္းကအစိမ္းေရာင္ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တာပဲ"
ကၽြန္ေတာ္ကသူ႔ဝတ္စံုကိုၾကည့္ၿပီးေျပာေတာ့သူမကလည္းရိပ္မိပံုပင္။
“ဒါကေနာက္တစ္စံုပါ"
“အင္းပါ။ငါဘာေျပာလို႔လဲ"
မိန္းကေလးဆီကတု႔ံျပန္သံထြက္မလာ။ကၽြန္
ေတာ္ကလက္ထဲက note book ေလးကိုျပ
လိုက္သည္။
“ဒါမင္းစာအုပ္လား"
သူမကကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကစာအုပ္ကိုယူၾကည့္ၿပီး-
YOU ARE READING
The Love Tree, 600 years ago (u&z)(Completed)
Historical Fictionလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ရာကတည္းကရွင္သန္ေနေသာသစ္ပင္တစ္ပင္။က်ိန္စာမိၿပီးမေသႏိုင္ေသာလူတစ္ေယာက္။ႏွစ္ေျခာက္ရာသစ္ပင္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲသည့္မိန္းကေလးႏွင့္က်ိန္စာတိုက္ခဲ့သူလူတစ္ေယာက္တို႔ဒီဘက္ေခတ္တြင္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကေသာအခါ... Unicode လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းခြောက်...
