ညခုႏွစ္နာရီ-
ေနရဲကျဖဴ ႕အခန္းထဲဝင္လာခဲ့သည္။
“ဆရာမဇာတ္လမ္းတြဲလာေနၿပီ။မၾကည့္ဘူးလား”
“မၾကည့္ေတာ့ဘူးေနရဲ။ဆရာမေနမေကာင္းလို႔ေစာေစာအိပ္ေတာ့မယ္”
ေနရဲကျဖဴ ႕အခန္းထဲကထြက္လာခဲ့သည္။ဧည့္
ခန္းထဲတြင္သူ႔အေမကတီဗြီထိုင္ၾကည့္ေနသည္။ေနရဲကသူ႔အခန္းဆီျပန္လာၿပီးေဇာ္ဂ်ီ႐ုပ္၏
လက္ထဲကေတာင္ေဝွးေလးကိုဆြဲထုတ္လိုက္
သည္။ေဇာ္ဂ်ီ႐ုပ္ထဲမွလူကအျပင္ထြက္လာၿပီး-
“မင္းမေန႔ညကငါ့ကိုအျပင္လည္းထုတ္မေပးဘူး”
“ဟုတ္တယ္ဦးေဇာ္ဂ်ီ။အေမနဲ႔ဆရာမကေဆးရံု
ေရာက္ေနလို႔အေဖကအိမ္ျပန္လာတယ္။အေဖကအေမတို႔လိုတီဗြီလည္းမၾကည့္ဘူး။ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္းသူနဲ႔တူတူအိပ္ခိုင္းတယ္။ကၽြန္ေတာ္
တို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုအေဖသိသြားမွာစိုးလို႔ကၽြန္ေတာ္ကဦးေဇာ္ဂ်ီနဲ႔စကားမေျပာဘဲေနခဲ့တာ”
“ေဆးရံုဆိုတာဘာကိုေျပာတာလဲေနရဲ”
“အာ…ေဆးရံုဆိုတာကေနမေကာင္းတဲ့လူေတြကိုေဆးကုေပးတဲ့ေနရာ”
“ေၾသာ္သိၿပီ။သမားေတာ္ေတြေနတဲ့အိမ္ကိုေျပာတာ”
“အင္း…အင္း။ဟုတ္တယ္”
“အခုေကာဒီအိမ္မွာမင္းအေဖရွိေသးလား”
“မရွိေတာ့ဘူး။အေဖျပန္သြားၿပီ”
“မင္းအေဖကဘယ္ကိုျပန္သြားတာလဲ”
“ျခံထဲကိုေလ။ျခံထဲမွာဆန္စက္ကအလုပ္သမားေတြနဲ႔အတူတူေနတာ”
“ေၾသာ္…မင္းအရင္တစ္ခါေျပာဖူးတယ္။ဆန္စက္ဆိုတာစပါးကိုဆန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့ဟာ"
“အင္း…ဟုတ္တယ္။ဒါနဲ႔ဦးေဇာ္ဂ်ီ”
“ဟင္ဘာလဲ”
“ဦးေဇာ္ဂ်ီအ႐ုပ္ထဲမွာေနေနရတာကိုေန႔ေတြ
ရက္ေတြသိတယ္လား”
“ဟ…ငါကအ႐ုပ္ထဲမွာေနေပမဲ့အကုန္ျမင္ရတယ္။အကုန္ၾကားရတယ္။ေန႔မွန္းလည္းသိတယ္။ညမွန္းလည္းသိတယ္။ၿပီးေတာ့-
ဦးေဇာ္ဂ်ီကေနရဲကိုၾကည့္ၿပီးစကားကိုခဏရပ္
ေနသည္။ၿပီးမွမေျပာခ်င္ေျပာခ်င္ႏွင့္-
YOU ARE READING
The Love Tree, 600 years ago (u&z)(Completed)
Historical Fictionလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ရာကတည္းကရွင္သန္ေနေသာသစ္ပင္တစ္ပင္။က်ိန္စာမိၿပီးမေသႏိုင္ေသာလူတစ္ေယာက္။ႏွစ္ေျခာက္ရာသစ္ပင္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲသည့္မိန္းကေလးႏွင့္က်ိန္စာတိုက္ခဲ့သူလူတစ္ေယာက္တို႔ဒီဘက္ေခတ္တြင္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကေသာအခါ... Unicode လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းခြောက်...
