ပန္းဝါကေဆးလြယ္အိတ္ယူၿပီးျပန္ေရာက္လာသည့္အေစာင့္ကိုေမးလိုက္သည္။
“အျပင္မွာရွင့္အျပင္အေစာင့္ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေသးလဲ”
“ေလးေယာက္”
ပန္းဝါကလြယ္အိတ္ထဲကေဆးဗူးေလးတစ္ဗူးကိုဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ေၾကးဝါနဲ႔ျပဳလုပ္ထား
သည့္ေလးေထာင့္ဗူးေလး။
“ေရာ့ဒီေဆးကိုယူၿပီးၿမိဳ႕ထဲသြား။ပရေဆးေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေရာက္ရင္ဒီေဆးကိုျပၿပီးဒီေဆးရဲ႕ဆန္႔
က်င္ဘက္အာနိသင္ရွိတဲ့ေဆးကိုလိုခ်င္ပါတယ္
လို႔ေျပာၿပီးဝယ္လာခဲ့။မ်ားႏိုင္သမွ်မ်ားမ်ားဝယ္
လာခဲ့”
အေစာင့္ကပန္းဝါလက္ထဲကေဆးဗူးကိုယူၿပီး
ထြက္သြားသည္။ထိုလူျပန္ေရာက္လာေတာ့ည
ေနခင္းေနညိဳခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ပန္းဝါကဝယ္လာသည့္ေဆးႏွင့္သူမေပးလိုက္သည့္ေဆးအျပင္
ေနာက္ထပ္ေဆးအမယ္တစ္မိ်ဳးကိုပါေရာစပ္ၿပီး-
“ေရာ့ဒီေဆးကိုသူတို႔စားမဲ့အစားအေသာက္
ေတြထဲမွာျဖစ္ျဖစ္၊သူတို႔ေသာက္မဲ့ေရထဲမွာျဖစ္
ျဖစ္ထည့္ေပးလိုက္။သူတို႔အိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မယ္။သူတို႔အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ရွင္ကၽြန္မကိုလာၿပီးအေၾကာင္းၾကား”
“ဟုတ္ကဲ့”
အေစာင့္ကပန္းဝါခိုင္းသည့္အတိုင္းလုပ္ဖို႔ထြက္သြားသည္။ေမွာင္ရီပိ်ဳးစအခ်ိန္တြင္အေစာင့္
ကပန္းဝါထံျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။
“အျပင္ကလူေတြအိပ္ေပ်ာ္ကုန္ၾကၿပီ”
“ဟုတ္လား။ဒါဆိုကၽြန္မတို႔သြားၾကမယ္”
သူတို႔သံုးေယာက္အခန္းအျပင္သို႔ေရာက္လွ်င္
အေစာင့္ေလးေယာက္လံုးအတံုးအရံုးအိပ္ေပ်ာ္
ေနတာကိုေတြ႕ရသည္။ပန္းဝါကသူ႔ေဆးလြယ္
အိတ္ထဲကေဆးဗူးတစ္ဗူးကိုထုတ္လိုက္သည္။ဒါကအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အေစာင့္ေတြကိုေပးလိုက္တဲ့ေဆးရဲ႕လက္က်န္။သူမက-
“ဒီမွာ…ဒီဗူးထဲကေဆးကိုေရေဖ်ာ္လိုက္။ၿပီးရင္ရွင္ေသာက္လိုက္”
“အဲဒါဘာေဆးလဲ”
“အဆိပ္ေျဖေဆး”
“မင္းမွာအဆိပ္ေျဖေဆးရွိေနတာကိုေစာေစာကဘာလို႔မေပးတာလဲ”
YOU ARE READING
The Love Tree, 600 years ago (u&z)(Completed)
Historical Fictionလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ရာကတည္းကရွင္သန္ေနေသာသစ္ပင္တစ္ပင္။က်ိန္စာမိၿပီးမေသႏိုင္ေသာလူတစ္ေယာက္။ႏွစ္ေျခာက္ရာသစ္ပင္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲသည့္မိန္းကေလးႏွင့္က်ိန္စာတိုက္ခဲ့သူလူတစ္ေယာက္တို႔ဒီဘက္ေခတ္တြင္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကေသာအခါ... Unicode လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းခြောက်...
