“အကိုႀကီးဘာလုပ္မလို႔လဲ”
ေနရဲအသံေၾကာင့္ပိုင္ကေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ျဖဴ သတိရၿပီလားလို႔ဝင္ၾကည့္မလို႔"
“ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေပးမယ္”
ေနရဲကအခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၿပီးေရွ႕ကဝင္သြားသည္။ျဖဴ ကခုတင္ေပၚတြင္ငူငူႀကီးထိုင္ေနသည္။
“ဆရာမသတိရၿပီလား"
ျဖဴ ကေနရဲကိုလွည့္ၾကည့္ရင္းပိုင့္ကိုျမင္သြား
သျဖင့္ပိုင့္ကိုလွမ္းေမးသည္။
“ကၽြန္မဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ"
ျဖဴ ကစိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္ေသးတာမို႔အရင္ေမးၿပီးသားေမးခြန္းကိုပဲျပန္ေမးေနသည္။
“ကိုယ္တို႔ျခံထဲကိုေရာက္ေနတာပါ။ျဖဴ သတိရလာတာနဲ႔အေတာ္ပဲ။ညေနစာစားရေအာင္အ
ျပင္ကိုထြက္ခဲ့ပါလား"
“မစားခ်င္ဘူး"
“အဲဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔။အစာမစားဘဲေနရင္ျဖဴ ေန
မေကာင္းျဖစ္ေနလိမ့္မယ္"
“ရွင္ဘာျဖစ္လို႔ကၽြန္မကိုဒီေနရာေခၚလာတာလဲ"
“ငါရွာေဖြရမဲ့ကိစၥတစ္ခုအတြက္မင္းရဲ႕အကူ
အညီကိုလိုအပ္ေနလို႔ပါ"
“ကၽြန္မရဲ႕အကူအညီလား။ေလာေလာဆယ္အ
ကူအညီလိုအပ္ေနတဲ့လူကရွင္မဟုတ္ဘူး။ကၽြန္မ"
ျဖဴ ကခုတင္ေဘးရွိစားပြဲေပၚတြင္တင္ထားသည့္သူမလက္ကိုင္အိတ္ကိုလွမ္းယူလိုက္သည္။
“မင္းဘာလုပ္မလို႔လဲ"
“ဖုန္းရွာမလို႔"
“မင္းဖုန္းကဒီမွာ"
ျဖဴ ကပိုင့္လက္ထဲကဖုန္းကိုယူၿပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ပိုင္ဘာမွမေျပာဘဲရပ္ၾကည့္ေနသည္။ျဖဴ ကသူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး-
“ဖုန္းကသံုးလို႔မရဘူး"
“အင္း…ငါဆင္းကတ္ျဖဳတ္ထားတာ"
“ဘာရွင့္"
“ဟုတ္တယ္ငါတို႔ဒီမွာရွိေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာဒီေနရာကသီးျခားကမ႓ာတစ္ခုပဲ။မင္းသူငယ္ခ်င္းကမင္းကိုအိမ္ျပန္သြားၿပီလို႔ထင္ေနတယ္။မင္းအေမကလည္းမင္းကိုရြာမွာပဲရွိတယ္လို႔ထင္ေနတယ္။ဒီေတာ့မင္းကိုဘယ္သူကမွလိုက္ရွာမွာမဟုတ္ဘူး”
YOU ARE READING
The Love Tree, 600 years ago (u&z)(Completed)
Historical Fictionလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ရာကတည္းကရွင္သန္ေနေသာသစ္ပင္တစ္ပင္။က်ိန္စာမိၿပီးမေသႏိုင္ေသာလူတစ္ေယာက္။ႏွစ္ေျခာက္ရာသစ္ပင္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲသည့္မိန္းကေလးႏွင့္က်ိန္စာတိုက္ခဲ့သူလူတစ္ေယာက္တို႔ဒီဘက္ေခတ္တြင္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကေသာအခါ... Unicode လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းခြောက်...
