“ပန္းဝါအသက္ကိုလိုခ်င္ရင္ရတနာေသတၱာနဲ႔လာလဲပါ။မနက္ျဖန္မနက္ထန္းေတာထဲက
ေနေစာင့္ေနမယ္”
မင္းရဲနႏၵ
ဗညားအိမ္ကစာကိုဖတ္ၾကည့္ၿပီးအသံတိတ္
သြားသည္။သူကမ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ကာစဥ္းစားေနသည္။အတန္ၾကာမွ-
“ဒီစာကက်ဳပ္လက္ထဲကိုေရာက္ရမဲ့စာပဲ။ဘာျဖစ္လို႔ၿမိဳ႕စားမင္းဆီေရာက္ေနတာလဲ"
သူ႔စကားေၾကာင့္ရန္ႏိုင္ကသူ႔လက္ထဲကေပရြက္ကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္။ဗညားအိမ္ကဖတ္
ၾကည့္လိုက္ရာထိုအတိုင္းပင္ေရးထားသည္။
မင္းသူေခါင္ကဗညားအိမ္ကိုေျပာလိုက္သည္။
“ငါတို႔သံုးေယာက္ေသေန႔ေစ့ၿပီထင္တယ္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
“ေထာင္မႉးလိုခ်င္တာကရတနာေသတၱာဆိုရင္
ဒီစာကိုမင္းဆီပဲပို႔ရမွာေပါ့။အခုေတာ့ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီကိုတစ္ေစာင္စီပို႔ေပးလိုက္တယ္။ငါတို႔ကိုသူရွိတဲ့ေနရာလာေစခ်င္တာပဲ"
“ပန္းဝါကက်ဳပ္ဇနီးပါ။က်ဳပ္ပန္းဝါကိုရတနာေသတၱာနဲ႔သြားလဲမယ္။ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္မလိုက္ခဲ့ပါနဲ႔"
“ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္မလိုက္လို႔မျဖစ္ဘူး။ငါတို႔မလိုက္ရင္ေထာင္မႉးကပန္းဝါကိုထုတ္မေပးဘဲေနလိမ့္မယ္။ငါတို႔အားလံုးအတူတူသြားၾကမယ္”
ထို႔ေနာက္သူတို႔သံုးေယာက္ရတနာေသတၱာကိုယူၿပီးေထာင္မႉးခ်ိန္းဆိုသည့္ထန္းေတာဆီသို႔ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။လမ္းတြင္မိုးတဖြဲဖြဲရြာေနေသာ္လည္းမိုးေရစက္မ်ားကသူတို႔သံုးေယာက္၏
ေသာကမီးကိုၿငိမ္းေစဖို႔ရန္မစြမ္းႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနသည္။
ထန္းေတာသို႔ေရာက္လွ်င္ေထာင္မႉး၏လူတစ္ေယာက္ကသူတို႔ကိုေထာင္မႉးရွိသည့္ေနရာသို႔လိုက္ခဲ့ရန္ေျပာၿပီးေခၚသြားသည္။ထိုလူေခၚသြားသည့္ေနရာကအင္းဝၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္အေတာ္ပင္ေဝးသည္။
မၾကာမွီေထာင္မႉးရွိသည့္ေနရာသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။ထိုေနရာကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပ်က္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။ေထာင္မႉးကေက်ာင္းပ်က္ထဲတြင္
အခန္႔သားထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ဗညားအိမ္ကေထာင္မႉးကိုေျပာလိုက္သည္။
YOU ARE READING
The Love Tree, 600 years ago (u&z)(Completed)
Historical Fictionလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ရာကတည္းကရွင္သန္ေနေသာသစ္ပင္တစ္ပင္။က်ိန္စာမိၿပီးမေသႏိုင္ေသာလူတစ္ေယာက္။ႏွစ္ေျခာက္ရာသစ္ပင္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲသည့္မိန္းကေလးႏွင့္က်ိန္စာတိုက္ခဲ့သူလူတစ္ေယာက္တို႔ဒီဘက္ေခတ္တြင္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကေသာအခါ... Unicode လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းခြောက်...
