ပိုင့္အိမ္သို႔ျဖဴ ေရာက္သြားေတာ့ပိုင္တို႔သားအဖကမ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနၾကသည္။ျဖဴ ကပိုင့္ကိုသကၤာမကင္းဟန္ႏွင့္ၾကည့္ရင္း-
“ရွင့္မ်က္ႏွာကဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။ကၽြန္မအကိုေရာ”
“ကိုယ္ေျပာမဲ့စကားကိုစိတ္ေအးေအးထားၿပီးနားေထာင္ေပးပါေနာ္။စိတ္ေတြအရမ္းမလႈပ္ရွားပါနဲ႔”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ကၽြန္မအကိုဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ”
“ျဖဴ တို႔ဆီကဖုန္းလွမ္းဆက္လို႔ကိုယ္တို႔သားအဖဘုရားခန္းထဲကိုသြားၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာဘုရားခန္းထဲသိမ္းထားတဲ့အ႐ုပ္ကမရွိေတာ့ဘူး”
“ဘာရွင့္…အ႐ုပ္…အ႐ုပ္ဟုတ္လား။အဲဒါအ႐ုပ္
မဟုတ္ပါဘူး။အဲဒါကၽြန္မအကိုပါ…အဲဒါကၽြန္မအကိုလို႔"
“ဟုတ္ပါတယ္ျဖဴ ရယ္ျဖဴ ႕အကိုပါ။အဲဒါျဖဴ ႕ရဲ႕အကိုႀကီးပါ”
“ကၽြန္မအကိုႀကီးဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။သူဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။သူဒုကၡေရာက္ေနၿပီလို႔ကၽြန္မကိုလာေျပာတယ္”
“ဟုတ္ပါတယ္ပန္းဝါရယ္။အရင္ဆံုးမင္းစိတ္ကို
ျငိမ္ေအာင္ထိန္းပါဦးလား။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ္ကသူ႔ကိုမေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ျပန္ရွာေပးမွာပါ”
ျဖဴ ကပိုင့္လက္ကိုအားကိုးတႀကီးဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။သူမလက္ေတြကတုန္ရင္ေနသည္။
““အႏွစ္ေျခာက္ရာျပည့္ၿပီးလို႔မွက်ိန္စာကိုမေျဖႏိုင္ရင္ေနာက္ထပ္အႏွစ္ေျခာက္ရာ…က်ိန္စာကေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္အသက္ဝင္သြားမယ္””
ဘဝေဟာင္းတုန္းကစကားသံေတြျဖဴ ႕နားထဲ
ၾကားေယာင္လာၿပီးျဖဴ နားကိုပိတ္ကာေအာ္လိုက္မိသည္။
“အား…”
“ျဖဴ …ျဖဴ …သတိထားပါဦး"
ျဖဴ အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္းရင္ဘတ္ကိုဖိဆုပ္ကိုင္မိသည္။သူမစိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနသည္။အႏွစ္
ေျခာက္ရာကျပည့္ေနၿပီ။အ႐ုပ္ကမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္…
“ဟင့္အင္း…အဲလိုျဖစ္လို႔မရဘူး။အဲလိုမျဖစ္ရဘူး။ကိုဗညားအိမ္…ကိုဗညားအိမ္…ကၽြန္မအကိုကိုကယ္ပါဦး။အကို႔ကိုျပန္ရွာေပးပါ"
YOU ARE READING
The Love Tree, 600 years ago (u&z)(Completed)
Historical Fictionလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ရာကတည္းကရွင္သန္ေနေသာသစ္ပင္တစ္ပင္။က်ိန္စာမိၿပီးမေသႏိုင္ေသာလူတစ္ေယာက္။ႏွစ္ေျခာက္ရာသစ္ပင္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲသည့္မိန္းကေလးႏွင့္က်ိန္စာတိုက္ခဲ့သူလူတစ္ေယာက္တို႔ဒီဘက္ေခတ္တြင္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကေသာအခါ... Unicode လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းခြောက်...
