ပိုင္ကငိုေနသည့္မို႔မို႔လြင္ပုခံုးကိုလက္ႏွင့္အသာ
အယာပုတ္ရင္းႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္။
“တိတ္ပါမို႔မို႔လြင္။မင္းကငါ့ရဲ႕ဖူးစာရွင္မျဖစ္ႏိုင္
ေပမဲ့ငါ့ရဲ႕အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။မင္းဆီကငါအကူအညီေတာင္းခ်င္တာတစ္
ခုရွိတယ္။မင္းငါ့ကိုမကူညီခ်င္ဘူးလား"
မို႔မို႔လြင္ေခါင္းျပန္ေမာ့လာခဲ့သည္။
“ကၽြန္မကရွင့္ကိုကူညီႏိုင္လို႔လား”
“ကူညီႏိုင္တာေပါ့။ငါအတိတ္ဘဝကိုျပန္သတိရလာတာဘာေၾကာင့္လို႔မင္းထင္လဲ"
“ေသြးေၾကာင့္"
“ဟုတ္တယ္ေသြးေၾကာင့္ပဲ။မင္းရဲ႕ေသြးနဲ႔ငါ့ရဲ႕
ေသြးေပါင္းစပ္မိသြားတဲ့အခ်ိန္မွာငါ့ရဲ႕အတိတ္
ဘဝကိုငါျပန္ျမင္ခဲ့တယ္”
“ကၽြန္မလည္းကၽြန္မရဲ႕ဘဝေဟာင္းကိုျပန္ၿပီးျမင္တယ္။ဒါေပမဲ့ေရႊေပလႊာေပၚမွာဘာျဖစ္လို႔စာေတြေပၚမလာတာလဲ"
“ေရႊေပလႊာေပၚမွာစာမွမရွိတာဘယ္လိုလုပ္ၿပီး
ေပၚမွာလဲ”
“ဒါဆိုေရႊေပလႊာေပၚမွာရတနာေျမပံုရွိတယ္ဆိုတာယံုတမ္းစကားလား"
“ယံုတမ္းစကားမဟုတ္ဘူး။အတိတ္ဘဝတုန္းကရတနာေသတၱာကိုငါကိုယ္တိုင္ျမႇဳပ္ထားခဲ့တာပဲ။ေျမပံုကငါ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာရွိေနၿပီးသားပါ။ငါအတိတ္ဘဝကိုျပန္ၿပီးသတိရတဲ့အခ်ိန္မွာငါပထမဆံုးျမင္မိတာကပန္းဝါရဲ႕မ်က္ႏွာပဲ။အဲဒီအခ်ိန္မွာငါသေဘာေပါက္သြားတယ္။ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
ေသြးနဲ႔ထိမိရင္ရတနာေျမပံုေပၚလာမယ္ဆိုတဲ့စကားကငါတို႔ႏွစ္ေယာက္အတိတ္ဘဝကိုျပန္ၿပီးသတိရလိမ့္မယ္လို႔ဆိုလိုတာပါ"
“ဒါေပမဲ့ေသြးကပန္းဝါရဲ႕ေသြးမဟုတ္ဘူးေလ။ကၽြန္မရဲ႕ေသြး"
“ဟုတ္ပါတယ္။ေသြးကမင္းရဲ႕ေသြးပါ။ဒါေပမဲ့မင္းကဘဝေဟာင္းတုန္းကငါနဲ႔ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးတဲ့
မိန္းကေလးပဲေလ။ဒီေတာ့ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာပဌာန္းဆက္ကရွိေနတယ္။အဲဒီပဌာန္းဆက္
ေၾကာင့္မင္းရဲ႕ေသြးကလည္းအစြမ္းျပတာေပါ့။ဒါေပမဲ့ငါကမင္းကိုၾကာျဖဴ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႔မ
ေတြးမိခဲ့ဘူး"
YOU ARE READING
The Love Tree, 600 years ago (u&z)(Completed)
Historical Fictionလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ရာကတည္းကရွင္သန္ေနေသာသစ္ပင္တစ္ပင္။က်ိန္စာမိၿပီးမေသႏိုင္ေသာလူတစ္ေယာက္။ႏွစ္ေျခာက္ရာသစ္ပင္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲသည့္မိန္းကေလးႏွင့္က်ိန္စာတိုက္ခဲ့သူလူတစ္ေယာက္တို႔ဒီဘက္ေခတ္တြင္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကေသာအခါ... Unicode လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းခြောက်...
