ပိုင့္ကားအိမ္ဝိုင္းထဲကေမာင္းထြက္သြားခ်ိန္တြင္
ျဖဴ ကေနရဲကိုလွမ္းေခၚလိုက္သည္။
“ေနရဲ"
“ဗ်ာ…ဆရာမ”
“မနက္ျဖန္ငါအိမ္ျပန္ေတာ့မယ္"
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆရာမ”
“ငါေဆးခြင့္ယူထားတယ္ေလ။ငါ့အိမ္ကိုပဲျပန္နားေတာ့မယ္"
“ကၽြန္ေတာ္လည္းလိုက္ခဲ့မယ္”
“နင္ကဘာျဖစ္လို႔လိုက္မွာလဲ။ေက်ာင္းတက္ရမွာကို”
“မနက္ျဖန္စေနေန႔။ေက်ာင္းပိတ္တယ္ေလဆရာမရဲ႕။ဆရာမတို႔အိမ္အလည္လိုက္ခဲ့မယ္”
“ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ဘယ္သူကျပန္ပို႔မွာလဲ"
“အေဖ့ကိုလာေခၚခိုင္းမွာေပါ့”
“ေကာင္းလိုက္တဲ့အၾကံၪာဏ္။နင္ကေတာ့
အေဖကိုေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးခ်င္တဲ့ကေလးပဲ”
“ဆရာမသားကိုေခၚမွာမို႔လား”
“နင့္အေမထည့္ရင္ေခၚမယ္"
“ေဟး…ဒါမွတို႔ဆရာမကြ”
ေနရဲကဝမ္းသာအားရေျပးထြက္သြားၿပီးသူ႔အေမကိုသြားေျပာသည္။သူ႔အေမကခြင့္ျပဳလိုက္လွ်င္သူ႔အခန္းထဲဝင္ၿပီးေက်ာပိုးအိတ္ထဲသို႔အဝတ္
အစားေတြေကာက္ထည့္လိုက္သည္။ေက်ာပိုးအိတ္ကိုဇစ္ဆြဲၿပီးပိတ္လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္သူ႔အ
ၾကည့္ကေဇာ္ဂ်ီ႐ုပ္ေလးဆီအၾကည့္ေရာက္သြားသည္။သူကေဇာ္ဂ်ီ႐ုပ္ကိုယူၿပီးေက်ာပိုးအိတ္ထဲ
ေကာက္ထည့္လိုက္သည္။
ထိုေန႔ညေနခင္းတြင္ျဖဴ ႕ဆီသို႔ေအာင္ထိုက္ေရာက္လာခဲ့သည္။ေအာင္ထိုက္ကျဖဴ ႕ကိုေတြ႕ေတြ႕
ခ်င္းအလ်င္စလိုေမးသည္။
“ျဖဴ ေနေကာင္းသြားၿပီလား။ျဖဴ ေဆးရံုတက္လိုက္ရတယ္ဆို"
“ဟုတ္တယ္။ဒါနဲ႔ဒီရက္ပိုင္းရွင့္ကိုမေတြ႕မိဘူး။
ရွင္ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ"
“မူဆယ္ကိုသခြားေမႊးသြားပို႔ေနလို႔"
“ရွင္တို႔အိမ္ကသခြားေမႊးစိုက္တာလား"
“မစိုက္ပါဘူး။ေတာင္သူေတြဆီကတဆင့္ဝယ္
ျပီးပို႔တာပါ။ငါကပြဲစားေတာ့မဟုတ္ဘူး။ခရီးထြက္ေနရတာကိုသေဘာက်လို႔ရာသီအလိုက္ေပၚတဲ့သီးႏွံေတြဝယ္ၿပီးနယ္စပ္ကိုပို႔တာ”
YOU ARE READING
The Love Tree, 600 years ago (u&z)(Completed)
Historical Fictionလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ရာကတည္းကရွင္သန္ေနေသာသစ္ပင္တစ္ပင္။က်ိန္စာမိၿပီးမေသႏိုင္ေသာလူတစ္ေယာက္။ႏွစ္ေျခာက္ရာသစ္ပင္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲသည့္မိန္းကေလးႏွင့္က်ိန္စာတိုက္ခဲ့သူလူတစ္ေယာက္တို႔ဒီဘက္ေခတ္တြင္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကေသာအခါ... Unicode လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းခြောက်...
