பாகம் 1
*சுரதா கலை மற்றும் அறிவியல் கல்லூரி, சென்னை.*
அந்தக் கல்லூரியைச் சேர்ந்த மாணவர்கள் அனைவரும், கல்லூரியின் பின்னாலிருந்த பெரிய விளையாட்டுத் திடலில் குழுமியிருந்தார்கள். அவர்கள், நிமல்... நிமல்... நிமல்...என்று ஆரவாரம் செய்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
கல்லூரிகளுக்கு இடையிலான கிரிக்கெட் போட்டியின் இறுதி ஆட்டம் நடந்துக் கொண்டிருந்தது. சுரதா கல்லூரியும், சின்னமலை கல்லூரியும் இறுதிப்போட்டியில் ஆடிக்கொண்டிருந்தார்கள். இறுதி போட்டியின், இறுதி ஓவர். சுரதா கல்லூரி வெற்றி பெற ஆறு ரன்கள் தேவைப்பட்ட நிலையில், மாணவர்கள் *நிமல்* என்று பெயர் சொல்லி அழைத்த அந்த மாணவன் பந்தை எதிர்கொள்ள தயாராக நின்றிருந்தான்.
இதற்கிடையில்...
ஒரு மாணவி, தன் தோழியின் கையைப் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு ஓடி வந்தாள், தங்கள் கல்லூரி வெற்றி பெறுவதைக் காண்பதற்காக.
"சீக்கிரமா வா வர்ஷினி, இல்லன்னா நம்ம காலேஜ் ஜெயிக்கிறத பாக்காம மிஸ் பண்ணிடுவோம்."
"உனக்கு வேணும்னா நீ போய்ப் பாரேன், சுதா. என்னை எதுக்கு இப்படி இழுத்துக்கிட்டு போற...?" என்றாள் வர்ஷினி.
"என்ன பொண்ணு டி நீ...? நம்ம காலேஜ் ஜெயிக்கிறத பார்க்கணும்னு ஆசை இல்லயா உனக்கு?"
"உனக்குத் தான் தெரியுமே, எனக்கு விளையாட்ல இன்டெரெஸ்ட்ட இல்ல..."
"எனக்காக வரமாட்டியா?" என்றாள் சுதா.
வேறுவழியின்றி சுதாவை பின்தொடர்ந்தாள் வர்ஷினி. அவர்கள் விளையாட்டு மைதானத்தை வந்தடைந்தார்கள்.
அதே நேரம், கடைசி ஓவரின் முதல் பந்து வீசப்பட்டது. நிமல் அந்த பந்தை அடித்த போது மைதானம் அமைதியாகிப் போனது. அங்கிருந்த அத்தனைப் பேரின் கண்களும், பறந்து சென்ற அந்த பந்தின் மீதே இருந்தது. மண்ணை தொடுவதற்கு முன்பாக, அந்த பந்து அங்கு நின்றிருந்த வர்ஷினியின் நெற்றியை தொட்டுப் பதம் பார்த்தது. அவளுடைய மெல்லியத் தோல் கிழிந்தது. ரத்தம் வழியும் தன் நெற்றியை அழுத்தி பிடித்துக் கொண்டு அப்படியேத் தரையில் அமர்ந்தாள் வர்ஷினி.
