பாகம் 9
குமணன் இல்லம்
கட்டிலில் அமர்ந்து அழுது கொண்டிருந்தாள் வர்ஷினி. அவள் நிராகரிக்கப்பட்டவள்! அவளுக்கு ஒரு புது உலகத்தை காட்டியவனால், இதயபூர்வமாக அவளை புன்னகைக்க வைத்தவனால், அவளுடைய வலியை மறக்க வைத்தவனால், அவளுடைய புண்பட்ட இதயத்திற்கு இதம் தந்தவனால், அவள் நிராகரிக்கப்பட்டுவிட்டாள்.
அவள் எதற்காகவும் ஆசைபட்டதில்லை. முதல் முறையாக, அவள் ஒன்றை விரும்பினாள். ஆனால், அதுவும் கூட, அவளுக்கு எட்டா கனியாகிவிட்டது.
வெகு சொற்ப நாளிலேயே, மிக ஆழமாய் அவள் காதலிக்க துவங்கிவிட்ட அந்த மனிதன் இருக்கும் அந்த கல்லூரிக்கு சென்று மேலும் புண்பட அவள் பயந்தாள்.
அவளுடைய அறைக்கு ரிஷி வருவதைப் பார்த்து, தன் கண்களை துடைத்துகொண்டு, புன்னகைத்தாள் வர்ஷினி.
"நீ காலேஜுக்கு போகலயாக்கா?"
"ஃபவுண்டர்ஸ் டே ரிகர்சல்ஸ் நடக்கிறதால, எந்த கிளாஸும் நடக்கிறது இல்ல"
"எனக்கு உன்னுடைய ஹெல்ப் வேணும். ஏன்னா, அம்மா வீட்ல இல்ல"
"என்ன செய்யணும்?"
"வெள்ளத்தால பாதிக்கப் பட்டவங்களுக்கு எங்க ஸ்கூல்ல இருந்து ஃபண்ட் கலெக்ட் பண்ணி கொடுக்கப் போறாங்களாம். ஸ்டுடென்ட்சால முடிஞ்சத குடுக்க சொல்லி எங்க மேடம் கேட்டாங்க. நான் நம்ம வீட்லயிருந்து சோப்பை கொண்டு போய் கொடுக்கலாம்னு இருக்கேன்"
"சரி குடு"
"ஸ்டோர் ரூம்ல இருந்து அதை எடுத்துக் கொடு, கா"
"அம்மா திட்டினா என்ன செய்யுறது? முதல்ல அவங்க கிட்ட பர்மிஷன் வாங்கு"
"ஏற்கனவே அவங்ககிட்ட பர்மிஷன் வாங்கியாச்சு"
"அப்படினா சரி. வா எடுத்துக் குடுக்குறேன்"
இருவரும் ஸ்டோர் ரூமை நோக்கி வந்தார்கள். அங்கே ஒரு அட்டைப்பெட்டியில், *பியூர் சாண்டல்* சோப் என்று ஆச்சிடபட்டிருந்தது.
