2 பாகம்
*இனியவர்களின் இருப்பிடம்* என்ற பெயர் பலகையைத் தாங்கிய அழகிய வீட்டினுள் நுழைகிறோம். அது, நம் கதாநாயகன் நிமலின் வீடு தான்.
நிமலின் பெற்றோர்கள், விஸ்வநாதனும், பார்வதியும் மும்முரமாகப் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அது ஏதோ முக்கியமான விஷயமாக தெரிகிறது.
"இந்த தடவையும், குமணன் இண்டஸ்ட்ரீஸ் தான், காண்ட்ராக்டை ஜெயிச்சிருக்காங்க" என்றார் விஸ்வநாதன்.
"அது ஒன்னும் புதுசு இல்லயே" என்றார் பார்வதி சோகமாக.
"குமணன் எப்பவுமே குறுக்கு வழியில தான் ஜெயிக்கிறார். அவருக்கு எல்லா பெரிய மனுஷங்க கூடவும் நல்ல நட்பு இருக்கு. அதோட மட்டும் இல்லாம, அரசியல் செல்வாக்கும் அவருக்கு இருக்கு."
"நம்பிக்கையைக் கைவிடாதீங்க. நமக்கும் ஒரு காலம் வரும். இன்னும் ஆறு மாசத்துல, நிமல் உங்களோட பிசினெஸ்ல சேர்ந்துடுவான். அவனோட துணை உங்களுக்கு தெம்பைத் தரும்"
"நானும் அந்த நாளுக்காகத் தான் காத்திருக்கேன்"
அப்போது நிமலும், பிரகாஷும், அன்றைய கிரிக்கெட் போட்டியை பற்றி பேசிக் கொண்டு வீட்டினுள் நுழைந்தார்கள்.
"நீ ஜெயிச்சுட்ட போல இருக்கே" என்றார் விஸ்வநாதன் நிமலை பார்த்து .
"ஆமாம் பெரியப்பா. எங்க காலேஜ் ஜெயிச்சிடிச்சு" என்றான் பிரகாஷ்.
"கங்க்ராஜுலேஷன்ஸ்... சொன்ன மாதிரியே ஜெயிச்சிட்டீங்களே..." விஸ்வநாதன்.
"ஆமாம்பா. நாங்க, அஞ்சாவது தடவையா ஜெயிச்சிட்டோம்... இது தான் எங்களுக்கு கடைசி வருஷம். நான் இருந்த அஞ்சு வருஷமும், எங்க காலேஜ் வின் பண்ணது எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம்"
"அது டீம் ஒர்க் தானே?" என்றார் பார்வதி கிண்டலாக.
"அது வேணா டீம் ஒர்க்கா இருக்கலாம், பெரியம்மா. ஆனா, ஃபினிஷிங் கிரெடிட் நம்ம நிமலுக்குத் தான். என்னா அடி தெரியுமா...?"
நிமல், அவன் அடித்த அடியையும் நினைத்தான், அந்த அடியால் அடிபட்ட வர்ஷினியையும் நினைத்தான். அவனுடைய முகம் மாறியது. அதை அவன் அம்மா பார்வதி கவனித்தார்.
