பாகம் 53
"நான் கோவிலுக்கு போயிட்டு வரேன்" என்றார் பார்வதி.
அதைக் கேட்டவுடன் நிமலின் முகம் மலர்ந்தது. பார்வதி நிமலின் பக்கம் திரும்பி,
"நான் வர்ஷினியையும் கூட்டிகிட்டு போலாம்னு இருக்கேன். என்ன சொல்ற?" என்றார்.
நிமலுக்கு நன்றாக தெரியும், பார்வதி வேண்டுமென்றே தான் தன்னை வம்புக்கு இழுக்கிறார் என்று.
"நீயும் அம்மா கூட போயிட்டு வா, வர்ஷு..." என்றான் சர்வசாதாரணமாக அதில் தனக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லை என்பது போல.
"ஆனா, நிமல் தனியா இருப்பாரு, மா. அடுத்த தடவை நானும் நிமலும் உங்க கூட வறோம்... சரி தானே நிமல்...?" என்றாள் வர்ஷினி.
"யா... ஷ்யூர்" என்றான் விழிகளை விரித்தபடி.
சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்பினார் பார்வதி. அவரை பின்தொடர்ந்தாள் வர்ஷினி.
"வர்ஷு..."
"சொல்லுங்க, நிமல்"
"நீ என்னோட காயத்துக்கு டிரஸ்ஸிங் பண்ணி விடவே இல்லயே..."
"நான் எப்பவும் சாயங்காலதுல தானே செய்வேன்..." என்றாள் முகத்தை சுருக்கி.
"ம்ம்ம்"
"உங்களுக்கு ஏதாவது வேணுமா?"
"ஆரஞ்சு ஜூஸ்..."
"கொண்டு வரேன்"
சமையல் அறைக்கு சென்ற வர்ஷினி, சிறிது நேரத்தில் ஆரஞ்சு பழ சாற்றுடன் திரும்பி வந்தாள். அதை நிமலிடம் கொடுத்துவிட்டு மீண்டும் அவள் அங்கிருந்து செல்ல நினைத்த போது,
"நீ இப்போ ஃப்ரீயா இருக்கியா, வர்ஷ?" என்றான் சீரியசாக.
"என்னங்க விஷயம்?"
"எனக்கு ஒரு ஹெல்ப் வேணும். கொஞ்சம் வர முடியுமா?"
"ரொம்ப அவசரமா?"
"ஆமாம். அவசரம் தான்"
"அம்மா கோவிலுக்கு போறாங்க. அதுக்கப்புறம் நான் ஃப்ரீயா தான் இருப்பேன். அவங்களை அனுப்பிட்டு வரேன்"
