பாகம் 27
பரீட்சைக்கான இறுதி மணி ஒலித்ததாகிவிட்டது. ஆனால், இன்னும் சுதா வந்தபாடில்லை. வாசலை திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்தபடி பரிச்சை கூடத்தினுள் நுழைந்தாள் வர்ஷினி. சிறிது நேரத்தில், பரிட்சை கூடத்தினுள் மூச்சு வாங்க ஓடி வந்தாள் சுதா. அவளைப் பார்த்து நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள் வர்ஷினி.
"என்ன ஆச்சு?" என்று அவள் சைகையால் கேட்க,
"பிறகு பேசலாம்" என்று சுதாவும் சைகையால் பதில் சொன்னாள்.
பரீட்சை எழுதி முடித்துவிட்டு இருவரும் வெளியே வந்தார்கள்.
"என்ன பிரச்சனை, சுதா? ஏன் இவ்வளவு லேட்டா வந்த?"
"ஏன்னா, அம்மா வீட்ல இல்ல. நானே சமைச்சி சாப்பிட்டுட்டு வந்தேன். அதனால தான் லேட்"
"ஆன்ட்டி எங்க போனாங்க?"
"நேத்து நான் வீட்டுக்கு போறதுக்கு முன்னாடியே, அவங்க பெங்களூர் கிளம்பிப் போயிட்டாங்க"
"ஏன் அவ்வளவு அவசரம்?"
"என்னோட பெரியம்மாவுக்கு ஆக்சிடென்ட் ஆயிடுச்சு. அவங்களை பாக்க அம்மா உடனடியாக கிளம்பி போய்ட்டாங்க."
"அவங்களுக்கு ஒன்னும் இல்லயே...? நல்லா இருக்காங்கல்ல?"
"அவங்க கோமா ஸ்டேஜுக்கு போயிட்டாங்க. அம்மா அவங்களை நெனச்சு சதா அழுதுகிட்டு இருக்காங்க. அவங்களுக்கு குழந்தை கிடையாது. என்னை தான் அவங்களுடைய சொந்த மகளா நெனச்சு எல்லாமே செய்வாங்க."
"நீ அவங்களை பாக்க பெங்களூர் போகலயா?"
"இன்னைக்கு நைட் கிளம்புறேன்"
"இதைப் பத்தி பிரகாஷுக்கு தெரியுமா?"
"நேத்து ராத்திரி ஃபோன்ல அவர் கிட்ட எல்லாத்தையும் சொல்லிட்டேன். என்னைப் பார்க்க இன்னைக்கு காலேஜிக்கு வரேன்னு சொல்லி இருக்கார்"
"நிமலும் என்னை பாக்க வரேன்னு சொல்லி இருக்கார். எப்படி அவர்கிட்ட பேச போறேன்னு தெரியல. ஏன்னா, எங்க கார் இந்நேரம் வந்திருக்கும்." என்றாள் சோகமாக.
