பாகம் 18
இனியவர்களின் இருப்பிடம்
நிம்மதியாய் உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள் வர்ஷினி. உண்மையைக் கூற வேண்டும் என்றால், அது தான் அவள் உறங்கிய முதல் நிம்மதியான தூக்கம். ஏன் இருக்காது... அவள் இருக்குமிடம் அப்படிப்பட்டதாயிற்றே...!
அவள் அருகிலேயே அமர்ந்திருந்தான் நிமல். அங்கிருந்துச் செல்ல வேண்டுமென்று அவனுக்குத் தோன்றவேயில்லை. அவளுடைய மாசற்ற முகத்தைப் பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தான். விதியின் விளையாட்டை அவனால் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை. குமணன், அவனுடைய பெற்றோரை கொன்றவன். அவன் குமணன் மீது ஆத்திரம் அடைய, அவனுக்கு நியாமான காரணம் இருக்கிறது. ஆனால் இப்பொழுதோ, அவன் குமணனுடைய மகளை காக்க வேண்டும் என்று துடிக்கிறான். அவன் அவளை காக்க வேண்டும் என்று நினைப்பது வேறு யாரிடமிருந்தும் இல்லை, குமணனிடமிருந்தே தான். இதெல்லாம் என்னவென்றே அவனுக்குப் புரியவில்லை.
எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவள் கற்பனை செய்ய முடியாத அளவிற்கு அவன் மீது காதல் கொண்டிருக்கிறாள். அவளுடைய காதலை விவரிக்க வார்த்தைகளே இல்லை. இந்தப் பெண்ணின் பாவப்பட்ட முகத்தைப் பார்த்து அவளுடைய பெற்றவருக்கு எப்படித் தான் அவளை சித்திரவதை செய்ய மனம் வந்ததோ... பாவம், இந்த சிறிய வயதில், அவளுக்கு தான் எவ்வளவு கஷ்டம்...! அவன் கண்ணோரம் ஒரு துளி நீர் உருண்டோடியது.
எவ்வளவு சீக்கிரம் அனைத்தையும் கற்றுக் கொள்ள முடியுமோ, அவ்வளவு சீக்கிரம் கற்றுக் கொண்டு, வியாபாரத்தில் தன்னை நிலை நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்தான் நிமல். அதற்காகத் தான் அவன் மைசூருக்கு சென்று வந்தான். ஏனென்றால், திருமணத்திற்காக அவன் அதிக காலம் எடுத்துக் கொள்ள முடியாது. குமணன் வர்ஷினியின் திருமணத்தை ஏற்கனவே முடிவு செய்துவிட்டார். அவர் எந்த நேரத்திலும் எந்த முடிவும் எடுக்கலாம். அதற்கு இவன் தன்னை தயார் செய்து கொள்ள வேண்டும். அப்பொழுது தான் அந்த காட்டுமிராண்டி கூட்டத்திடம் இருந்து அவன் வர்ஷினியை காப்பாற்ற முடியும். மெல்ல அவள் தலையை வருடி விட்டான்.
