பாகம் 48
காலி டப்பாக்களை வீட்டிற்கு கொண்டு செல்ல, பையில் எடுத்து அடுக்கினார் பார்வதி, நாளை உணவு கொண்டு வருவதற்காக.
"வர்ஷினி, இன்னைக்கு நீ வீட்டுக்கு போ. நான் இங்க இருந்து நிமலை பாத்துக்கிறேன். நீ சரியா தூங்கவே மாட்டேங்குற. உனக்கு ரெஸ்ட் அவசியம்" என்றார் பார்வதி.
அவரை கலவரத்துடன் பார்த்தான் நிமல்.
"இல்லம்மா, நான் இங்கேயே இருக்கேன். இன்னைக்கு இராத்திரி நிச்சயமா தூங்குறேன்..." என்றாள் வர்ஷினி.
அதைக்கேட்டு நிமலின் மனம் புத்துயிர் பெற்றது.
"உன் உடம்பை கெடுத்துக்காதே வர்ஷினி. சரியா தூங்காம, தினமும் கண் விழிக்கிறது நல்லதில்ல"
"நிச்சயமா தூங்குவேன், மா"
"கொஞ்ச நேரமாவது தூங்கு"
சரி என்று தலையசைத்தாள் வர்ஷினி.
"அவளை நான் பார்த்துகிறேன், மா" என்றான் நிமல்.
மாமியாரும் மருமகளும் அவனை விசித்திரமாய் பார்த்தார்கள்.
"நிம்மு, உன்னை பாத்துக்கவே ஒரு ஆள் தேவைப்படுது அதை நீ மறந்துட்டியா?"
"அதை நான் மறக்கலம்மா" என்றான் வர்ஷினியை பார்த்தபடி.
"சரி, சரி நடக்கட்டும்" என்று சிரித்தார் பார்வதி.
சிரித்தபடி அங்கிருந்து கிளம்பி சென்றார் அவர். நிமலுக்கு ஏற்றப்பட்டிருந்த சலைன், கொஞ்சமே மீதமிருந்தது. அதைப் பார்த்துவிட்டு, நிமலின் அருகில் ஒரு நாற்காலியைப் போட்டு அமர்ந்து கொண்டாள் வர்ஷினி.
"வர்ஷு, நீ தூங்கு. எனக்கு ஏதாவது வேணும்னா நான் உன்னை எழுப்புறேன்..."
"இந்த சலைன் பாட்டில் முடியட்டும். அதுக்கப்புறம் தூங்குறேன்" என்றாள் வர்ஷினி.
"அந்த பாட்டில் காலியான உடனே, நான் இன்டர்காமில் நர்சை கூப்பிட்டுக்குறேன்..."
அப்படியா? என்பது போல் தன் கைகளை கட்டிக்கொண்டாள் வர்ஷினி.
