பாகம் 20
எப்பொழுதும் சோகத்தையே தாங்கி நிற்கும் வர்ஷினியை, எப்படி சந்தோஷப்படுத்துவது என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தான் நிமல். ஏதாவது செய்து அவளை மகிழ்விக்க வேண்டும் என்று எண்ணினான் அவன். நையாண்டியும், குறும்பு செய்து ஏன் அவளுடைய இறுக்கத்தை போக்கக் கூடாது? இன்னும் இரண்டே மாதங்களில் அவர்களுடைய கல்லூரி வாழ்க்கை முடியப் போகிறது. அதன் பிறகு அவளை பார்ப்பது என்பது நடக்காத காரியம். அவளுடன் தொடர்ந்து தொடர்பில் இருக்க, அவன் ஏதாவது செய்தாக வேண்டும். அப்பொழுது அவனுடைய தோளில் மென்மையான தொடுதலை உணர்ந்து, திரும்பினான் நிமல். அங்கு பார்வதி, புன்னகையுடன் நின்று கொண்டிருந்தார்.
"என்னம்மா நீங்க இங்க?"
"நான் இங்க வரக்கூடாதா?"
"நான் அப்படி சொல்லலா மா"
"எனக்கு தெரியும்"
"என்ன விஷயம் சொல்லுங்க"
"எப்படி ஆரம்பிக்கிறதுன்னு தெரியல"
"நான் ஏற்கனவே உங்ககிட்டே நிறைய தடவை சொல்லியிருக்கேன். நீங்க என்கிட்ட என்ன வேணாலும் கேட்கலாம்"
"அப்பா, உன்னை பத்தி ரொம்ப கவலைபடுறாரு"
"எதுக்குமா?"
"நேத்து, அவர் நம்மளுடைய குடோனை போய் பார்த்திருக்கார். அங்க அவர், பியூர் சாண்டல் கவர்ல, லோ குவாலிடி சோப்பை பார்த்திருக்கார்."
அமைதியாய் இருந்தான் நிமல்.
"அவங்களுடைய கான்ட்ராக்ட் எல்லாம் கேன்சல் ஆயிடுச்சுன்னு கேள்விப்பட்ட போது, எங்களுக்கு குழப்பமா இருந்தது. ஏன்னா, அவங்களுடைய சோப், வேர்ல்ட் ஃபேமஸ். ஆனா, அந்த விஷயத்தில உன்னுடைய கை இருக்கும்னு நாங்க யோசிக்கவே இல்ல. இதெல்லாம் என்ன, நிம்மு? நான் ஒத்துக்குறேன், நீ கடந்து வந்த பாதை ரொம்ப கடினமானது. உனக்கு நடந்த மாதிரி வேற யாருக்கு நடந்தாலும், அவங்களும் இப்படித் தான் இருப்பாங்க. ஆனா, அதே நேரம் பழி வாங்குற வேகத்துல, நீ உன்னுடைய சந்தோஷத்தை இழந்துடாத."
