பாகம் 9
*இனியவர்களின் இருப்பிடம்*
மொட்டை மாடியில் நின்று கொண்டிருந்தான் நிமல். சூடேறிப் போயிருந்த அவனுடைய மனதை குளிர்விக்க வேண்டும் அவனுக்கு. வர்ஷினியின் துப்பட்டாவில் பற்றி எரிந்த நெருப்பை நினைத்த போதெல்லாம் அவன் பலவீனமடைந்தான். அவளுடைய நடுங்கிய கைகளும், பயந்த முகமும் அவனுடைய நிம்மதியை கெடுத்தன. எதற்காக அவன் அப்படி நடந்து கொண்டான்? ஏன் அவனால் அவளுக்கு ஏற்படும் துன்பத்தைப் பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை? அவள் யார் என்று அவனக்கு நன்றாக தெரியும். அவள் குமணனின் மகள்...! அவனுடைய வாழ்வின் மிகப்பெரிய எதிரி. அவன் குமணனின் குனைத்தை நன்றாகறிவான். அப்படி இருக்கும் பொழுது, எதற்காக அவனால் அவளைப் பற்றி நினைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை ?
இல்லை... அவளுடைய நினைப்பிலிருந்து வெளியே வந்து தான் தீர வேண்டும். அவளுக்கு பொய்யான நம்பிக்கையை கொடுக்க கூடாது. அவள் குமணனுக்கு பிடிக்காத எதையும் செய்ய மாட்டாள் போலிருக்கிறது. பிறகு, அவளைப் பற்றி யோசிப்பதில் என்ன பயன்? அவன் எந்த ஒரு ஏமாற்றத்தையும் சந்திக்க தயாராக இல்லை. அவளைவிட்டு விலகி இருப்பதே நல்லது.
இரண்டு நாட்களுக்கு பிறகு
நிமல் வர்ஷினியை முழுவதுமாக தவிர்த்து வந்தான். தவிர்ப்பது என்றால், அவளைப் பார்க்க கூட இல்லை அவன். அது அவளை மிகவும் வேதனைப் படுத்தியது. அவள் எல்லாவற்றையும் இழந்துவிட்டதை போல உணர்ந்தாள். ஒரு முறையாவது அவனை பார்த்து விட வேண்டும் என்று நினைத்தாள்.
தன் வகுப்பறையைவிட்டு அவனை தேடி வெளியே வந்தாள். அப்பொழுது அவன், அரங்கத்தின் அருகில் நின்றிருப்பதை பார்த்து அவளுடைய முகம் பிரகாசம் அடைந்தது. எவ்வளவு வேகமாக முடியுமோ, அவ்வளவு வேகமாக அவனை நோக்கி ஓடிச் சென்றாள். அவள் அப்படி தாறுமாறாக ஓடி வருவதை மாணவர்கள் வித்தியாசமாக பார்த்தார்கள்.
நிமல் நின்றிருந்த இடத்திற்கு அவள் வந்த பொழுது, அவன் அங்கு இருக்கவில்லை. மூச்சிரைக்க, இங்குமங்கும் ஓடி, ஒரு பைத்தியக்காரியை போல, அவனை தேடினாள் அவள். அவனை காணாமல் அவள் கண்கள் அருவியாய் பொழிந்தது. அவள் இதயத்தில் ஏற்பட்டிருந்த வேதனையின் வெளிப்பாடு தான் அது.
