ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 12

Έχει περάσει ένας μήνας...ένας ολόκληρος μήνας από το ταξίδι μου στην Αθήνα. Ένας ολόκληρος μήνας με το μυαλό μου να ζητά μόνο τον Φοίβο. Με τον Πάρη μιλάμε καθημερινά, αλλά αποφεύγω κάθε συζήτηση για τον ηλίθιο Αθηναίο, με τα πλούσια καστανά μαλλιά, τα πανέμορφα μελί του μάτια και το.....Ζωή! Σύνελθε! Πως γίνεται να κόλλησα εγώ έτσι;

Πίσω στην βαρετή μου ζωή προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην άσκηση των μαθηματικών χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

-Που τρέχει ο λογισμός σου; Με ρώτησε η Ελπίδα, μια φίλη μου από την σχολή. Καθόμασταν πάντα μαζί στο αμφιθέατρο και μαζί με άλλα πέντε άτομα από το τμήμα είχαμε γίνει αχώριστη παρέα.

-Παντού και πουθενά. της είπα βαριεστημένα και γέλασε χαμηλόφωνα.

-Έτσι όπως πας θα το χάσεις το εξάμηνο. με μάλωσε και την κοίταξα με ένα λυπημένο βλέμμα.

-Ελπίζω πως θα το περάσω. της είπα και με σκούντηξε απαλά.

-Έ τότε γράφε! μου είπε και συνεχίσαμε το μάθημα.

Κάπου στις έξι το απόγευμα τελείωσε το βασανιστήριό μου και ξεκινήσαμε με τα παιδιά για έναν χαλαρό καφέ στην Αριστοτέλους.

-Ζωή!!! Ζωίτσα! Καλέ στραβάδι! Σου μιλάω! μου φώναζε ο Τάσος και επανήλθα στην πραγματικότητα.

-Έλα. Τι έγινε; Τον ρώτησα και αμέσως με κοίταξε θυμωμένα.

-Τόση ώρα σου μιλάμε, αλλά εσύ στην κομμάρα σου. Ξέρεις πως έχουμε ένα μήνα για τα Χριστούγεννα; Πρέπει να οργανωθούμε! μου είπε με αυστηρό τόνο και ήπιε λίγο από τον φραπέ του.

-Άστην αυτή. Από τότε που γύρισε από την Αθήνα είναι αλλού. Σαν να την προβληματίζει κάτι. πετάχτηκε η Ελπίδα και της έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα. Αμέσως όλοι έφεραν τις καρέκλες τους πιο κοντά μου.

-Με φρικάρετε έτσι; Τίποτα δεν έγινε στην Αθήνα. τους είπα αλλά κανένας δεν με πίστεψε. Σκατά!

-Ας τα αυτά. Σε μας μιλάς. μου είπε η Φαιή και στραβοκατάπια. Άντε τώρα να τους αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας.

-ΟΚ εντάξει. Κάτι έγινε στην Αθήνα...

-Γκόμενος; Πετάγεται ο Μηνάς, αλλά ο Γιάννης του κλείνει το στόμα. Τι κουτσομπόλης.

-Είναι ένα προσωπικό θέμα του κολλητού μου, του Πάρη και είναι αρκετά σοβαρό. Δεν μπορώ να πω περισσότερα. τους είπα και αμέσως όλοι μαζεύτηκαν. Α ρε Πάρη! Ακόμα και από μακριά με σώζεις!