ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Kεφάλαιο 48

Ήρθε η ώρα να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα. Αποχαιρέτησα τον Jordan, τον Bernabé, τον Edgar, τον Philip, τον André, , τον Dominique, την Chloé, τον Hugo , τον Éric, την Béatrice, την Cecylia, τον Nat, τον Mahomet και την Elena. Όλοι είχαν έρθει στο αεροδρόμιο.

-Θα μου λείψεις μικρή. Μου είπε ο Jordan καθώς τον αγκάλιαζα για να τελευταία φορά.

-Να προσέχεις. Δεν θα χαθείς έτσι; Με ρώτησε ύστερα ο Πέτρος στα ελληνικά και κούνησα θετικά το κεφάλι. Τελευταίος ήταν ο Lois. Μόλις πήγα να τον χαιρετήσω με σήκωσε λίγο πιο πάνω από το έδαφος και με φίλησε με πάθος.

-Αντίο μικρή Ελληνίδα. Θα μου λείψεις πολύ. Αν δεν τα καταφέρεις με τον άλλο θες να προσπαθήσουμε ξανά μαζί; Γιατί εγώ ποτέ δεν θα τα καταφέρω με την Brigitte. Μου είπε και γέλασα θλιμμένα.

-Και μένα θα μου λείψεις Lois. Αν και νομίζω πως εσύ τελικά θα καταλήξεις μαζί της. του απάντησα και του έκλεισα το μάτι.

Έσυρα την βαλίτσα μου και πήγα στον χώρο του ελέγχου. Ύστερα με έναν καφέ στο χέρι περίμενα να έρθει η πτήση μου. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Χαιρόμουν που θα επέστρεφα πίσω και θα συνέχιζα την ζωή μου έχοντας επιτέλους βρει τον εαυτό μου. Έχοντας μάθει πια να στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις. Χαίρομαι που θα είμαι κοντά στα πρόσωπα που αγαπάω και με νοιάζονται. Οι μήνες μακριά τους που μιλούσαμε σε ένα τηλέφωνο δεν γίνεται να αντικαταστήσουν την ανθρώπινη επαφή, την βόλτα, έναν καφέ, μια αγκαλιά. Μου είχαν λείψει οι φίλοι μου, ο κολλητός μου, οι γονείς μου. Μα θα μου λείψει και η Γαλλία. Τα μέρη που είδα, οι στιγμές που έζησα, τα πρόσωπα που γνώρισα. Αυτούς του έξι μήνες είχαμε γίνει μια παρέα, μια οικογένεια. Με τον Jordan ήταν λες και είχα αποκτήσει έναν μεγαλύτερο αδερφό. Με πρόσεχε και ήταν δίπλα μου, όχι επειδή ήμασταν συγκάτοικοι για λίγο, αλλά γιατί αυτό ένιωθε. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να κάνεις αυτό που πραγματικά νιώθεις» μου είπε ένα βράδυ λίγο πριν πέσουμε για ύπνο.

Η γνωστή γυναικεία φωνή μας ενημερώνει για την πτήση μας. Σηκώνομαι κάπως λυπημένη που θα φύγω και σιγά σιγά, όπως όλοι, επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο. Η πτήση κράτησε αρκετές ώρες αν και εμένα μου φάνηκαν μόλις λίγα λεπτά. Το μυαλό μου είχε κολλήσει στον Φοίβο και στο τηλεφώνημά του. Δεν ξανά μιλήσαμε από τότε. Όχι οτι το επεδίωξα βέβαια. Μου ήταν αδύνατο να πιστέψω πως ύστερα μετά από τόσο καιρό που χωρίσαμε το μόνο που ήθελε να μου πει ο μόνος λόγος που με πείρε ήταν για να με ρωτήσει αν θα ερθω στην ορκομοσία. Ένα δάκρυ κύλισε αλλά το σκούπισα γρήγορα. Δεν θα τρέξει κανένα δάκρυ για αυτόν. Ποτέ ξανά. Και καθώς χανόμουν στα σύννεφα μαζί χανόντουσαν και οι σκέψεις μου. Όλες να αφορούν εκείνον. Όλες για τον Φοίβο.