ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 34

Τα λόγια του Μάνου είχαν σφηνώσει στο κεφάλι μου για μέρες. Μάταια ο Πάρις προσπαθούσε να μου αλλάξει γνώμη, αλλά εγώ είχα καλυφθεί ολόκληρη από τον φόβο. Τα "αν" και τα "ίσως" έκαναν πάρτι στο μυαλό μου.

-Μα να φύγει έτσι; Με ρώτησε η Ελπίδα που έκλαιγε για ακόμα μια φορά. Εδώ και δυο βδομάδες δεν κάνει κάτι άλλο. Έφυγε ο Πάρης και έχει τρελαθεί.

-Βρε αγάπη μου. Σε προειδοποίησα, αλλά δεν με άκουσες.

-Το ξέρω! Και γω η χαζή νόμιζα... τι ηλίθια που είμαι.... Και αυτός όμως; Ο μαλάκας, ο ελεεινός, ο καλοπερασάκιας. Γιατί με άφησε πάλι; Γιατί; Έλεγε η Ελπίδα μέσα από το κλάμα της, ενώ καθόμασταν στον καναπέ του σπιτιού της.

-Δεν κάνει σχέσεις βρε καμάρι μου. Στο είχε πει άλλωστε από την αρχή.

-Ναι, αλλά ήλπιζα πως με μένα θα ήταν διαφορετικά. μου απάντησε και το κλάμα της έγινε δυνατότερο.

-Ελπιδάκι μισό λεπτό, γιατί χτυπάει το τηλέφωνό μου.

-Ο Πάρης; Με ρώτησε αμέσως με αγωνία.

-Ο Φοίβος. της απάντησα και το κλάμα έγινε λιγμός.

-Έλα αγάπη μου. είπα στον Φοίβο.

-Έλα ζουζούνι. Τι ακούγεται έτσι;

-Η Ελπίδα.Βγαίνω λίγο στον μπαλκόνι..... Επιτέλους λίγη ησυχία. Από τότε που έφυγε ο Πάρης έτσι είναι. Κλάμα, φωνές, κατάρες... Αμα πιάσω στα χέρια μου τον κολλητό μου... Δεν θα δει το φως της επόμενης μέρας.

-Ζόρικη η φάση ρε μωρό μου! μου είπε και ξεφύσηξα.

-Άλλο εσύ τι κάνεις;

-Καλά. Τρέχω με την σχολή. Είμαι στο τελευταίο έτος μανάρι μου. Κούραση.Εσύ;

-Καλά. Όσο μπορώ δηλαδή με την Ελπίδα σε ρόλο αρχαίας τραγωδίας. Βαρετά. Σχολή, ΙΕΚ, σπίτι.

-Μου λείπεις. Μου είπε και με έπιασε πάλι αυτό το γνώριμο πια συναίσθημα. Κάθε φορά που υπάρχει αυτή η λέξη αισθάνομαι έναν κόμπο στην καρδιά μου. Η απόσταση πονά και τους δυο, αλλά κανένας δεν θέλει να τελειώσουμε. Ο πόνος του χωρισμού είναι αβάσταχτος.

-Σ' αγαπάω! του είπα και συγκράτησα τα δάκρυά μου.

-Και γω μικρή μου. Πολύ.

-Πότε θα σε δω;

-Δύσκολα. Τώρα με την πτυχιακή δεν θα έχω χρόνο. Θα το παλέψουμε όμως. Έτσι; Με ρώτησε, ενώ ήταν φανερό το άγχος στην φωνή του.