ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 59

Ένας διαπεραστικός ήχος με βγάζει σιγά σιγά από τον ύπνο μου. Κλείνω το ξυπνητήρι μα αυτός συνεχίζει. Τι στο διάολο; Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το κινητό μου.

-Παρακαλώ; Λέω με την φωνή μου βραχνή από την νύστα.

-Ζωή; Κορίτσι μου; Αχ σε ξύπνησα. Έπρεπε να φανταστώ πως θα κοιμάσαι αφού δουλεύεις μέχρι τόσο αργά.

-Δεν πειράζει κυρία Ελένη. Πείτε μου.

-Α τίποτα το σοβαρό. Απλά θα ήθελα να περάσεις από το σπίτι μου στις 11 να μιλήσουμε για την τούρτα. Σε περιμένω. Φιλάκια!

Το 'κλεισε! Ρίχνω το βαρύ μου σώμα ξανά στο κρεβάτι. Σκατά! Σκατά! Σκατά! Αυτό ήταν! Με αποτελείωσε. Σηκώνομαι εκνευρισμένη. Ωχ! 9 η ώρα. Δεν θα προλάβω να είμαι στην ώρα μου. Πηγαίνω στην κουζίνα και ετοιμάζω έναν μεγάλο καφέ. Σήμερα θα χρειαστώ διπλή δόση. Φοράω ζεστά ρούχα, μιας και το κρύο είναι τσουχτερό και πίνω βιαστικά τον καφέ μου. Τρέχω σαν τρελή μήπως και βρω κάποιο ταξί μα πράγμα δύσκολο. Αυτό μισώ στην Αθήνα. Την βαβούρα και την κίνηση! Με τα χίλια ζόρια βρίσκω ένα και κοιτάζω το ρολόι μου. 10 η ώρα. Θα αργήσω! Και όντως άργησα. 11:10 έφτασα. Το ταξί με αφήνει μπροστά στην είσοδο και γω με δυσκολία κάνω το πρώτο μου βήμα. Την τελευταία φορά έφυγα με κλάματα από εδώ. Ελπίζω να μην γίνει το ίδιο και σήμερα. Χτύπησα την πόρτα και μόλις άνοιξε η κυρία Ελένη με αγκάλιασε ζεστά. Με το ζόρι κράτησα τα δάκρυά μου και προσπάθησα να τιθασέψω τα συναισθήματά μου.

-Να κάνω καφέ; Με ρώτησε γλυκά και μπήκαμε στην κουζίνα.

-Κυρία Ελένη... ξέρετε... έχω τόσες πολλές ερωτήσεις.

-Είναι λογικό Ζωή μου. Σε μπέρδεψα. Μα έχω και γω τους λόγους μου. Όταν γίνεις μάνα θα με καταλάβεις.

-Μόνο που...

-Μην στεναχωριέσαι... όλα στην ώρα τους. Προς το παρόν δοκίμασε το γλυκό μου να μου πεις την γνώμη σου. Δεν έχεις κάθε μέρα μια σεφ στο σπίτι σου. Άλλαξε θέμα και έτεινε προς το μέρος μου ένα κομμάτι ρεβανί. Έφαγα μια μπουκιά και της χάρισα ένα χαμόγελο. Εκείνη μου το ανταπέδωσε με ένα μεγαλύτερο και άφησε δυο φλιτζανάκια με ελληνικούς στο τραπέζι.

-Αχ Ζωή μου. Ελπίζω να μην σε πειράζει που θα σε αφήσω για λίγο μονή σου μα πρέπει να πάω στο σουπερ μάρκετ. Ξέχασα να πάρω λεμόνια για το μεσημεριανό. Δεν θα αργήσω. Δυο λεπτά θα κάνω.

Και έτσι φόρεσε το παλτό της και έφυγε. Κάτι ετοιμάζει αυτή. Είμαι σίγουρη. Μα δεν έχω αντοχές για να παίξω τον ντεντέκτιβ. Έμεινα για λίγο να παρατηρώ το σπίτι. Δεν άλλαξε καθόλου. Τα ξύλινα έπιπλα, οι εναλλαγές ανάμεσα στο καφέ και το εκρού και η σκάλα... Η μεγάλη ξύλινη σκάλα που οδηγεί στον πάνω όροφο.