ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 19

Έκανα ένα αργό και άκρως χαλαρωτικό μπάνιο. Από την μία ήθελα να βγω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να πέσω στην αγκαλιά του, αλλά από την άλλη χιλιάδες ερωτήσεις με βασάνιζαν για ακόμα μια φορά. Γιατί αισθάνομαι μια απίστευτη επιθυμία να είμαι κοντά σε αυτό τον άνδρα; Να με αγγίζει... να με φιλάει. Γαμώτο Ζωή! Γιατί είμαι τόσο κολλημένη μαζί του; Νόμιζα πως ότι ένιωθα ήταν απλά ένα πάθος. Ότι τίποτα δεν ήταν πιο βαθύ ή αληθινό. Ότι όλα συνέβαιναν επειδή έκανα κάτι απαγορευμένο... όπως όταν ήμουν παιδί, που η μητέρα με μάλωνε να μην τρώω γλυκό πριν το φαγητό, αλλά εγώ, η μικρή σκανδαλιάρα, ποτέ δεν την άκουγα και κατέληγα τιμωρημένη. Όπως τότε... που το παράνομο είχε μια πιο γλυκιά αίσθηση.... Και όπως τώρα, που το παράνομο με γοήτευσε και έχασα κάθε μέτρο, κάθε λογική, κάθε κομμάτι του πολύτιμου εαυτού μου. Και τώρα που τελείωσαν όλα και γω με τον Αλέξη δεν έχουμε τίποτα να μας κρατά μαζί, πιάνω τον εαυτό μου να θέλει αυτό τον άνδρα σαν τρελή. Να μην αντέχει μακριά του. Να είμαι εξαρτημένη από αυτόν. Να είμαι διατεθειμένη να πουλήσω και την ψυχή μου ακόμα για μια ώρα μαζί του. Τι μου συμβαίνει Θεέ μου;

Κλείνω το νερό, τυλίγω την ροζ μαλακή πετσέτα μου γύρω από το σώμα και κοιτάζω το ασπρουλιάρικο είδωλό μου στον καθρέφτη. Μήπως χώρισα τον Αλέξη για τον Φοίβο τελικά; Όχι! Για μένα τον χώρισα. Αυτές οι δυο βδομάδες ήταν κάτι παραπάνω από καλές. Ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον... γιατί μακριά από τον Φοίβο όλα μοιάζουν τόσο ανούσια τελικά. Και τώρα που είπα Φοίβος... Γιατί είναι εδώ άραγε; Γιατί ήρθε στην Θεσσαλονίκη; Δεν νομίζω πως ήρθε για μια απλή επίσκεψη... κάτι συμβαίνει. Στην αρχή μου είπε πως ήθελε να μου μιλήσει για κάτι και από το ύφος του κατάλαβα ότι ήταν σοβαρό. Όσο και αν προσπάθησε να το κρύψει υπήρχε κάτι που τον βασάνιζε. Τι ήταν αυτό όμως; Και γιατί ήθελε να μιλήσει σε μένα; Πρέπει να περίμενε πολύ ώρα στα σκαλιά μου για να μου μιλήσει. Άρα αφορά εμένα... Για μισό λεπτό! Στα σκαλιά μου, στο σπίτι μου. Πως είναι δυνατόν; Πως ξέρει την οδό μου; Ποτέ δεν του είπα που μένω! Πως ξέρει που μένω; Και την προηγούμενη φορά ήρθε κατευθείαν σπίτι μου. Πως ξέρει που είναι το σπίτι μου; Πως είναι δυνατόν να ξέρει; Κρύος ιδρώτας άρχιζε να με λούζει... πως είμαι τόσο αφελής και το συνειδητοποίησα τώρα; Γαμώτο μου! Μπράβο Ζωή! Πιο χαζή και από πέτρα είσαι κοπέλα μου! Τύλιξα μια πετσέτα στα μαλλιά μου και βγήκα από το μπάνιο με φόρα.

-Χα χα χα... Πως είσαι έτσι; Η μις Πετσέτα με πόδια! Μου είπε γελώντας ο Φοίβος, αλλά σοβάρεψε μόλις τον αγριοκοίταξα.