ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 15

Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Καθόμουν μόνη στο κρεβάτι να κοιτάζω πότε το ταβάνι και πότε το παράθυρο. Ήμουν σίγουρη; Είχα πάρει την σωστή απόφαση; Μα τι λέω; Φυσικά και είχα πάρει την σωστή απόφαση. Πως μπορώ να κοροϊδεύω δύο άντρες ταυτόχρονα;

Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο. Η ώρα έξι το πρωί. Έκανα ένα γρήγορο ντουζ. Έπειτα πήγα στην κουζίνα άνοιξα την καφετιέρα. Μέχρι να ντυθώ και να στεγνώσω τα μαλλιά μου ο καφές ήταν έτοιμος. Κινούμουν στο σπίτι ανέκφραστη. Συνέχεια σκεφτόμουν πως θα του το πω. Πως θα αντέξω να μείνω μακριά του. Έπρεπε όμως!

Κατά τις 9 βρισκόμουν στην σχολή. Η Ελπίδα όρμισε κατά πάνω μου...αφενός γιατί την είχα στήσει χθες στην λέσχη και ήταν εξοργισμένη, αφετέρου γιατί είμαι η μόνη που αντέχει την ασταμάτητη πολυλογία της, πράγμα που λατρεύει.

-Καλημέρα. Αν και κανονικά ούτε καλημέρα πρέπει να σου πω μετά από το γράψιμο που έφαγα χθες.

-Σόρρυ ρε Ελπιδάκι, αλλά πραγματικά δεν ήμουν και πολύ καλά χθες.

-Το βλέπω..ούτε σήμερα είσαι; Στο χωριό σου δεν έχει ανακαλυφθεί το concealer;

-Μα τι γλυκιά. της είπα με ειρωνεία.

-Πάντα! μου αποκρίθηκε εκείνη και ξεκινήσαμε για το αμφιθέατρο.

Κάπου στις τέσσερις βρίσκομαι με τα παιδιά στην λέσχη. Η Ελπίδα συνεχώς ρωτάει τι έχω, και ποιός ήταν ο μάναρος από χθες, αλλά εγώ αποφεύγω με κάθε τρόπο τις ερωτήσεις της. Κάποια στιγμή βλέπω ένα νέο μήνυμα.

"Είσαι καλά?
Θες να βρεθούμε?
Φοίβος"

Δεν απάντησα. Δεν ήθελα να του μιλήσω πριν τελειώσω με τον Αλέξη.

-Λοιπόν παιδάκια εγώ την κάνω. και κάπως έτσι άφησα την παρέα μου και πείρα τηλέφωνο τον Αλέξη.

-Έλα Ζωή! Νόμιζα πως δεν θα ήθελες να μου μιλήσεις. μου είπα ο Αλέξης ψυχρά.

-Γιατί να μην θέλω; Δεν σε καταλαβαίνω; Θες να βγούμε;

-Θα είναι και ο φίλος σου;

-Όχι. Οι δυο μας.

-ΟΚ! Σε περιμένω σε μια ώρα στην Καμάρα.

-ΟΚ!

Και κάπως έτσι βρέθηκα στην Καμάρα να περιμένω τον Αλέξη. Έβαλα τα ακουστικά μου και παραδόθηκα στον δυναμικό ρυθμό της ροκ μουσικής για να πάρω θάρρος.

-Επ! πετάχτηκε από το πουθενά ο Αλέξης.

-Πλάκα κάνεις παιδάκι μου; Ξέρεις πόσο τρόμαξα;