ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 51

Μπήκα σπίτι και είδα τον Πάρι να κοιμάται στο καναπέ. Το ροχαλιτό του μου τρυπούσε τα τύμπανα μα η κοιμησμένη του εικόνα έφτιαξε λίγο την πεσμένη μου διάθεση.

Πήγα κοντά του και άρχιζα να τον σκουντάω.

-Ζωή. Πότε ήρθες; Τι ώρα είναι; Με ρώτησε νυσταγμένος.

-Ώρα να πας στο κρεβάτι σου. Θα πιαστεί η μέση σου στον καναπέ και θα γκρινιάζεις. Του είπα και σηκώθηκε.

-Πως γύρισες; Πείρες ταξί;

-Θα σου πω το πρωί. Δεν θα το αντέξεις βραδιάτικα. Καληνύχτα.

Μπήκα στο δωμάτιό μου και πείρα μια βαθιά ανάσα. Γιατί τώρα; Γιατί τώρα που μπήκε ξανά η ζωή μου σε τάξη έπρεπε να εμφανιστεί αυτός;
Τέσσερα χρόνια έλειπε. Τέσσερα χρόνια είχα βρει την ηρεμία μου. Είχα μάθει να ζω χωρίς αυτόν, χωρίς το γέλιο του, χωρίς τα αμυγδαλωτά του μάτια να κοιτούν τα δικά μου. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, έρχεται και με κοιτά με κείνο το βλέμμα που με άφηνε βράδια και βράδια χωρίς ύπνο... Το χαμόγελό του... Το πιο όμορφο που έχω αντικρίσει. Γιατί Θεέ μου; Τι έχω κάνει για να αξίζω τέτοια τιμωρία;

Όμως τώρα είναι αργά... Είναι σε σχέση, είναι αρραβωνιασμένος με άλλη. Με κάποια που τον αγαπάει, που τον λατρεύει. Μπορεί όχι όπως τον αγάπησα εγώ. Μπορεί όχι όπως τον λάτρεψα, μα σίγουρα αυτή τον έχει. Γιατί μου το κάνει αυτό; Από την στιγμή που τον είδα δεν μπορώ να βγάλω το βλέμμα του από την σκέψη μου, τα λόγια του ηχούν ξανά και ξανά στο μυαλό μου... Δεν μπορώ να την ξανά πατήσω όμως. Μου πείρε χρόνια να υψώσω τους τοίχους μου, να ξεχάσω κάθε τι δικό του, να προχωρίσω την ζωή μου σαν να μην υπήρξε ποτέ σε αυτήν. Γιατί τώρα που τα είχα καταφέρει η μοίρα μου τον έφερε πάλι πίσω;

Έβγαλα τα ρούχα μου και έπεσα γυμνή στο κρεβάτι. Το φθηνοπορινό κρύο έκανε το δέρμα μου να τρέμει. Δεν με ένοιαζε όμως. Έκλεισα τα μάτια και παραδόθηκα σε έναν ταραγμένο ύπνο.

Το πρωί είχε φύγει καθώς έδινε την θέση του στο μεσημέρι. Άνοιξα δειλά τα μάτια μου και ένας ασυνήθηστα φωτεινός ήλιος ξεπρόβαλε. "Ούτε ο καιρός δεν ταιρίαζει με την διάθεση μου" σκέφτηκα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Κοίταξα έκπληκτη το γυμνό μου σώμα. Ύστερα θυμήθηκα το χθεσινό βράδυ και ένας μακρόσυρτος αναστεναγμός βγήκε στο χώρο. Έβαλα γρήγορα ζεστά ρούχα και κοίταξα το είδωλό μου στο καθρέπτη. Η ξινήλα στο πρόσωπό μου ήταν αρκετή για να να με κάνει να φύγω γρήγορα. Ακόμα κρυώνω. Έκανα έναν καφέ και έβαλα ένα θερμόμετρο. Μακάρι να μην αρρώτησα. 35,2... Με τις βλακείες μου έπαθα και υποθερμία. Α ρε Φοίβο... Ένα βράδυ σε είδα, τα πάνω κάτω μου έφερες.