ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 31

Ο Φοίβος κοιμόταν στην πόρτα του σπιτιού μου και γω είχα μαρμαρώσει στην θέση μου. Η Ελπίδα περίμενε υπομονετικά την αντίδρασή μου. Δεν περίμενα να τον βρω μπροστά μου. Μου ήταν αδιανόητο όλο αυτό.

-Θα με βοηθήσεις να τον πάμε μέσα; Ρώτησα την Ελπίδα άτονα και εκείνη ένευσε καταφατικά.

Τον κουβαλήσαμε μέχρι το δωμάτιό μου και αφού του βγάλαμε τα παπούτσια καθίσαμε στην κουζίνα.

-Τι θα κάνεις τώρα; Με ρώτησε η Ελπίδα, ενώ γέμιζε δυο κούπες με καφέ.

-Δεν ξέρω. Όταν ξυπνήσει θα του πω να φύγει. Δεν μπορούσα να τον αφήσω έτσι.

-Εσύ πως είσαι;

-Αν σε πω δεν ξέρω. Της είπα και γελάσαμε ψεύτικα. Η κατάσταση ήταν αρκετά άβολη και για τις δυο μας.

-Τον αγαπάς ακόμα, έτσι; Με ρώτησε και με χάιδεψε απαλά στον ώμο.

-Πάρα πολύ. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω την συμπεριφορά του. της είπα και εκείνη μου χαμογέλασε στραβά.

Μερικές ώρες μετά είχα μείνει μόνη. Δεν ήθελα την Ελπίδα μαζί μου. Ήθελα να βάλω τα συναισθήματά μου σε τάξη. Κυρίως όμως ήθελα να ηρεμίσω. Κάθισα στο πάγκο του σχεδίου και άρχισα να δουλεύω με προσήλωση για την εργασία του εξαμήνου. Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα, ώσπου δυο χέρια με αγκάλιασαν από την μέση μα η τσιρίδα μου τα απομάκρυνε γρήγορα. Είχα τρομοκρατηθεί.

-Μην φωνάζεις μες τα αυτί μου! Πονάει το κεφάλι μου! είπε ο Φοίβος και κάθισε στον καναπέ.

-Δεν ήταν και το πιο φυσιολογικό ξέρεις να σε αγκαλιάζει κάποιος στα ξαφνικά. Και εν πάση περίπτωση πάω να σου κάνω καφέ μπας και ξυπνήσεις. του είπα και μπήκα στην κουζίνα.

-Ζωή... Δεν θέλω καφέ. Εσένα θέλω. μου είπε και πήγε να με αγκαλιάσει αλλά τραβήχτηκα.

-Πρέπει να σου κάνω καφέ. του είπα και άρχισα να κάνω κινήσεις μηχανικά. Η πληγωμένη μου καρδιά φώναζε να τρέξω πάνω του, αλλά το μυαλό μου με εμπόδιζε. Τόσες προσβολές, τόσος πόνος, τόσα δάκρυα. Πως μπορείς από την μια στιγμή στην άλλη να τα διαγράψεις όλα. Να κάνεις πως δεν έχουν συμβεί ποτέ.

-Ζωή θα χυθεί. μου είπε ήρεμα ο Φοίβος και έβγαλα το μπρίκι από το μάτι. Του έβαλα τον ελληνικό σε μια κούπα και πήγα να φύγω, αλλά με κράτησε.

-Κάτσε μαζί μου. Και ας μου μην πεις λέξη. Απλά κάτσε. μου είπε κοιτώντας με γλυκά με εκείνα τα μελί του μάτια. Έκατσα στην απέναντι καρέκλα και κοίταζα οπουδήποτε αλλού εκτός από εκείνον.

-Έχεις αλλάξει. Σου πάει αυτό καστανό με λίγο κόκκινο. Σε γλυκαίνει. μου είπε καθώς έπινε τον καφέ του.

Έχεις αδυνατίσει αρκετά πάντως. Και δείχνεις αρκετά χλωμή. Πρέπει να προσέχεις. Ο Πάρις ανησυχεί πολύ για σένα. Και γω ανησυχώ...

-Πάω μέσα. τον διακόπτω. και τρέχω στο υπνοδωμάτιο. Τι θέλει γαμώτο; Τι; Δεν του φτάνει όλος ο πόνος που μου προκάλεσε;

Ακούω βήματα στην πόρτα και νιώθω το κρεβάτι να βουλιάζει δίπλα μου καθώς εγώ έχω παραδοθεί στα δάκρυά μου.

-Εγώ...

-Φύγε! Δεν αντέχω άλλο. Τόσους μήνες ο πόνος και τα δάκρυα.... τα μόνα που είχα. Δεν σου έφταναν οι προσβολές σου. Η παρανοϊκή ζήλεια σου.... Του φώναζα μέσα στο κλάμα μου και εκείνος με αγκάλιασε. Όσο και αν προσπάθησα να ξεφύγω από την αγκαλιά του δεν με άφηνε. Μέχρι που παραδόθηκα και ξέσπασα.

-Είσαι καλύτερα; Με ρώτησε μετά από ώρα.

-Ναι. Ευχαριστώ. Καλύτερα να φύγεις.

-Ζωή...

-Μην μου το κάνεις ακόμα πιο δύσκολο.

-Έναν τελευταίο καφέ. Μόνο αυτό ζητάω. Και οι μελλοθάνατοι έχουν μια τελευταία επιθυμία. με παρακάλεσε κοιτώντας με με αυτά τα κουναβίσια του μάτια και δεν μπορούσα να αρνηθώ. Ένευσα καταφατικά και αμέσως κλείστηκα στο μπάνιο. Έπλυνα το πρόσωπό μου για να συνέλθω, να βάλω σε τάξη τα συναισθήματά μου, να εμποδίσω τα δάκρυά μου να εμφανιστούν ξανά. Βγήκα από την πόρτα και τον είδα να με περιμένει στον καναπέ. Τα ρούχα του ήταν χάλια, μα και αυτός ο ίδιος. Τα μαλλιά του ανακατεμένα και το πρόσωπό του χλωμό.

-Καλύτερα να κάνεις ένα μπάνιο πρώτα. Φαίνεσαι χάλια.

-Ζωή...

-Δεν σημαίνει κάτι αυτό. Εσύ και γω είμαστε χωρισμένοι. Του είπα και πήγα στο δωμάτιό μου. Μόνο όταν άκουσα την πόρτα του μπάνιου να κλείνει μπόρεσα να πάρω μια ανάσα. Ήμουν τόσο σφιγμένη, τόσο αγχωμένη. Φοβόμουν. Φοβόμουν πως θα με έπειθε να είμαστε και πάλι μαζί. Πως θα συνέχιζε να μου ματώνει την καρδιά με τις ζήλιες του. Άνοιξα την ντουλάπα και έβγαλα μια μπλούζα και ένα τζιν. Τα είχε ξεχάσει όταν ήρθε τις αποκριές. Πήγα διστακτικά μέχρι το μπάνιο και χτύπησα την πόρτα.

-Είχες αφήσει κάποια ρούχα σε μένα. Τα αφήνω πάνω στον καναπέ για να αλλάξεις. Του είπα και μπήκα στην κουζίνα.

Γεια σας! πολύ κουραστική αυτή η εβδομάδα και άργησα αρκετά να ανεβάσω κεφάλαιο αλλά τα κατάφερα. Αφού μου έτυχαν τα πάντα αυτο το Παρασκευοσαββατοκυριακο συγκεντρώθηκα και έγραψα. Για αυτό και έχω να κάνω την εξής ερώτηση. Θελετε διπλό update για σήμερα αλλά να μην ανεβάσω την τρίτη ή να ανεβάσω την τρίτη; ότι μου πείτε! Το σημερινό κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην ElinaDemerouka γιατί είναι απίστευτα γλυκιά και γιατί αγαπώ πολύ την ιστορία της: From a stranger to someone I can't stop thnking about. Την έχετε διαβάσει; Εγώ έχω κολλήσει.
Αυτά από εμένα. Ραντεβού ή σήμερα ή την Τρίτη.
Φιλάκια Πολλά
Μαρία