ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 1

Αχ ρε Πάρι! Αχ ρε Πάρι!(ο κολλητός μου) Αχ ρε Πάρι που με παράτησες και τώρα σε ψάχνω.

"Έλα στο τμήμα μου. Είναι πολύ απλό. Θα το βρεις σίγουρα" μου είπες και μέχρι τώρα τίποτα εύκολο δεν είδα. Σε μισώ. Σε μισώ. Σε μισώ. Όλο το Πάντειο έφαγα για να σε βρω! Πέρασα από την ψυχολογία, την κοινωνιολογία και την δημόσια διοίκηση, αλλά το δικό σου το σκατό τμήμα πουθενά!

Ώρες ατελείωτες έβριζα και καταριόμουν τον ηλίθιο κολλητό μου μέχρι που έπεσα πάνω σε κάποιον που κουβαλούσε βιβλία. Μπράβο μου! Ωραία τα κατάφερα και πάλι.

-Συγνώμη. ψέλλισα και προσπάθησα να μαζέψω τα βιβλία από το πάτωμα.

-Τι να σου πω ρε κοπέλα μου. Στραβομάρα που έχεις! μου είπε και σήκωσε το τελευταίο βιβλίο.

-Μάλλον την στραβομάρα την έχεις εσύ με τόσα βιβλία που κουβαλάς αλλά επειδή εγώ έπεσα πάνω σου καλύτερα να φύγω. Κάποιοι από εμάς έχουνε και δουλειές. του είπα κάπως θυμωμένα. Ναι, έπεσα πάνω του αλλά του ζήτησα συγνώμη. Τι άλλο να κάνω παραπάνω; Να του κάτσω κι όλας;

-Α δεν πας καλά. μου είπε κουνώντας το κεφάλι.

-Καθόλου καλά. Και αν δεν βρω το τμήμα επικοινωνίας και μέσων πολιτισμού με βλέπω ακόμα χειρότερα. του είπα και έπιασα το κεφάλι μου από τα νεύρα.

-Βασικά πας σε λάθος κατεύθυνση. μου είπε γελώντας.

-Πολύ ωραία. Του είπα με ειρωνεία και μια δόση απελπισίας.

-Χαχαχα. Έχεις πλάκα τελικά. Πάντως και γω εκεί πάω. Άμα θες πάμε μαζί.

-Αλήθεια; Με σώζεις! του είπα υπερβολικά χαρούμενα και αμέσως το μετάνιωσα. Είμαι τόσο ηλίθια ώρες ώρες.

-Πρωτοετής έτσι; Με ρώτησε καθώς περπατάγαμε. Πως το ξέρει;

-Ναι. Γιατί;

-Γιατί και γω είχα χαθεί στην αρχή. Μου είπε χαμογελώντας.

-Βασικά δεν είμαι από εδώ. Σπουδάζω Θεσσαλονίκη.

-Αλήθεια; Ξέρεις ότι είσαι σε λάθος σχολή έτσι; Με ρώτησε γελώντας και τον βάρεσα ελαφρά στον ώμο.

-Ναι κύριε έξυπνε. Το κατάλαβα. Ο κολλητός μου σπουδάζει εδώ και ήρθα να τον πάρω.

Σύνελθε Ζωή! Γιατί του δίνεις εξηγήσεις;

-Μάλιστα.

-Εσύ εδώ σπουδάζεις;

-Για να με βλέπεις φορτωμένο με βιβλία εσύ τι λες; Με ρωτάει με ειρωνεία. Γιατί κάνω χαζές ερωτήσεις;