ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 58

Ο Φοίβος κοίταζε εμένα. Εγώ τον Φοίβο και οι υπόλοιποι τα είχαν επικώς χαμένα. Εκτός από την κυρία Ελένη που με το ζόρι έπνιγε ένα μικρό χαμόγελο.

-Λοιπόν Ισιδώρα; Είναι κρίμα να απορρίψεις την πρόταση μου. Εξ' άλλου η Ζωή είναι δικό μας παιδί. Και όπως είδες είναι η καλύτερη. Τι λες; Ρώτησε η κ. Ελένη.

-Δεν... δεν ξέρω. Φοίβο μου. Εσύ τι λες; Συνέχισε η Ισιδώρα. Εκείνος ξεκόλλησε το βλέμμα του από το δικό μου και πείρε μια βαθιά ανάσα.

-Ίσως θα ήταν καλύτερα...

-Ναι, αγόρι μου; Έσπευσε να τον διακόψει η μητέρα του που τον κοιτούσε αυστηρά.

-Η Ζωή σίγουρα συμφώνησε;

-Φυσικά και συμφώνησε παιδί μου... μα τι κουτή που είμαι. Ζωή μου να μην σε κρατάμε άλλο από την δουλειά σου. Θα σε πάρω τηλέφωνο αύριο πρωί να μιλήσουμε.

Με ένα σύντομο νεύμα χαιρέτισα την οικογένεια Αποστόλου και επέστρεψα γρήγορα στην κουζίνα. Άνοιξα την πίσω πόρτα και πείρα μια τεράστια ανάσα. Ήθελα να τσιρίξω! Τι έγινε; Πότε συμφώνησα; Και πάνω σε τι; Στην τούρτα του γάμου; Εγώ; Γιατί με τιμωρούνε έτσι; Τι αμαρτίες πληρώνω;

-Ζωή! Η απαλή φωνή της Βάσως με έκανε να γυρίσω απότομα.

-Όλα καλά κορίτσι μου. Απλά μου πέσανε μαζεμένα. Της απάντησα με ένα βεβιασμένο χαμόγελο και εκείνη με αγκάλιασε στοργικά.

-Άντε πάμε μέσα. Αν αφήσουμε ακόμα λίγο τον Γιάννη μόνο του θα κάψει την κουζίνα. Μου είπε και γέλασα.

Πίσω στις κατσαρόλες και στα τηγάνια το μυαλό μου δούλευε υπερωρίες. Να τα ετοιμάσω όλα σωστά, όσο πιο γρήγορα γίνεται, να επιβλέπω την δουλειά των υπολοίπων... και να μην κόψω κανένα δάχτυλο στην παραγγελία του πελάτη. Δεν νομίζω να υπάρχει στο μενού. Και έτσι απέσπασα όλη μου την προσοχή και εκτόνωσα όλη μου την οργή πάνω στην μαγειρική. Μόνο όταν έφυγαν και οι τελευταίοι πελάτες μπόρεσα να ηρεμίσω. Καθάρισα την κουζίνα, πέταξα τα σκουπίδια, έκανα μια μικρή απογραφή των τροφίμων που έφυγαν σήμερα, κλείδωσα και με ένα ταξί γύρισα σπίτι. Δυστυχώς τα οικονομικά μου δεν μου επιτρέπουν να πάρω ακόμα αυτοκίνητο. Βέβαια με τέτοια κίνηση θα την μια κίνηση προς την κόλαση αλλά δεν γίνεται να δίνω συνέχεια μικρή περιουσία στους ταρίφες.

-Γύρισα! Φωνάζω μόλις έκλεισα την πόρτα και μια χαρούμενη Ελπίδα εμφανίζεται μπροστά μου.

-Γύρισες ζουζούνι;

-Όπως βλέπεις; Την ειρωνεύτηκα και είδα έναν Πάρι να βγαίνει από την κουζίνα.