ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 7

Το επόμενο μεσημέρι ξύπνησα με το χέρι του Πάρη στα μούτρα μου. Υπέροχα! Το κατέβασα προσεχτικά και προσπάθησα να σηκωθώ αλλά ο βλάκας έβαλε το χέρι του στην κοιλιά μου. Σοβαρά τώρα; Έχει πιάσει σχεδόν όλο το κρεβάτι με τα πόδια ορθάνοιχτα λες και θα γεννήσει και τα χέρια απλωμένα για να αγκαλιάσει τον πιο μεγάλο ελέφαντα. Άσε το ροχαλητό που ακούγεται δυο ορόφους πιο κάτω. Τόσα χρόνια κολλητοί δεν είχαμε κοιμηθεί ποτέ στο ίδιο σπίτι και τώρα καταλαβαίνω το γιατί.

Παίρνω απαλά το χέρι του και το ακουμπάω στο σώμα του ενώ με δυσκολία καταφέρνω να απεγκλωβιστώ από τον άνθρωπο αστερία και να σηκωθώ.

Διαλέγω τα κατάλληλα ρούχα για σήμερα και μπαίνω στο μπάνιο για να αλλάξω. Έπειτα παραγγέλνω ένα απλό πρωινό από την ρεσεψιόν και βγαίνω στο μπαλκόνι.

Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και ο ήλιος φώτιζε γλυκά ολόκληρη την πόλη. Η θόρυβοι των γρήγορων αυτοκινήτων και τον βιαστικών περαστικών έδειχνε μια άλλη όψη της Αθήνας. Μια αγχώδης και ταραγμένη πόλη που έτρεχε να προλάβει τις χιλιάδες υποχρεώσεις της. Και μόνο στην ιδέα μιας τέτοιας ζωής με έπιανε σκέτη απελπισία.

Ο ήχος του κινητού μου ακούστηκε και πήγα βιάστηκα μέσα. Μου είχε στείλει μήνυμα ο Φοίβος και για κάποιο λόγο πείρα ένα μικρό χαμόγελο.

-Γεια... Μόλις ξύπνησα και σκέφτηκα να δω τι κάνεις.

-Γεια. Και γω δεν έχει πολύ ώρα που είμαι ξύπνια.

-Μια χαρά.... Θα πάμε εκείνη την ξενάγηση που λέγαμε;

-Ναι... σε πόση ώρα;

-Σε τρεις ώρες να είσαι έτοιμη. Θα έρθω να σε πάρω.

-ΟΚ.

Η πόρτα χτύπησε και ένας συμπαθητικός νεαρός έφερε το πλούσιο πρωινό μου. Ευτυχώς που υπολόγισα και τον Πάρη αλλιώς δεν θα με άφηνε να φάω ο βλάκας. Φυσικά ο χτύπος της πόρτας τον ξύπνησε και σηκώθηκε δειλά για δει τι κρατούσα.

-Τι είναι αυτό; Με ρωτάει νυσταγμένα.

-Πρωινό. του απάντησα και σηκώθηκε αμέσως. Αυτό το παιδί μόλις ακούσει φαΐ τρέχει. Τόσο πολύ που τρώει αναρωτιέμαι που τα βάζει.

Κάθισε δίπλα μου και άρχισε να καταβροχθίζει το κέικ.

-Και για πες...τι είπατε χθες; Με ρώτησε μπουκωμένος.

-Τίποτα το σπουδαίο. Σήμερα κανονίσαμε να πάμε στο Σύνταγμα. του είπα και ένα μικρό χαμόγελο ξεπρόβαλε πάλι. Αμέσως ο Πάρις μου ανταπέδωσε το χαμόγελο και συνέχισε να τρώει.