ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 39

Πρώτη φορά συνειδητοποιώ πόσο άδεια είναι η ζωή μου χωρίς αυτόν. Και αν κάποτε μου έλεγε κάποια φίλη μου ότι χωρίς τον πρώην της η καθημερινότητα δεν αντέχεται, πως η ζωή της φαίνονταν άδεια, εγώ θα απαντούσα χαλαρά με την κλασσική ατάκα "υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές, που κάνουν πορτοκάλια"'. Γιατί τόσο ήξερα. Ή καλύτερα δεν ήξερα.

Πάνε δυο μήνες που χωρίσαμε. Προσπάθησα αρκετά να σε ξεχάσω. Να πνίξω κάθε επιθυμία μου να σε δω. Να μισήσω το χαμόγελο σου, αυτό το χαμόγελο που ένας άγγελος μόνο μπορεί να έχει. Αυτό το χαμόγελο που με έκανε να ξεχνάω όλα μου τα προβλήματα, όλες τις έγνοιες μου. Μα δεν μπορώ. Και ύστερα σκέφτομαι τα μάτια σου... που όταν με κοιτούσαν με διάβαζαν, με καταλάβαιναν, αυτά τα καφέ μάτια που μέσα τους έβλεπα τον έρωτα της ζωής μου. Που με ταξίδευαν, με μάγευαν. Που κοιτούσαν τα δικά μου με τόση προσμονή, με τόση λαχτάρα. Με αγάπη.

Μέρες παλεύω να τον ξεχάσω. Μέρες ολόκληρες προσπαθώ να ξεφύγω από την θλίψη. Η εικόνα του στοιχειώνει το μυαλό μου. Τα βράδυ κοιμάμαι δύσκολα. Ακόμα και κει το μυαλό με βασανίζει με τις στιγμές μας. Κλείνω τα μάτια μου και η μορφή του με χαϊδεύει τρυφερά. Κάθε ήχος που ακούγεται γεννά και μια χαζή ελπίδα πως θα είναι αυτός. Πως ήρθε να με βρει, όπως έκανε πάντα. Τρέχω στην πόρτα και περιμένω. Μα ποτέ δεν έρχεται και η ελπίδα πεθαίνει.

Πέφτω ξανά στο κρεβάτι. Πόσο μου λείπει. Πόσο θα ήθελα να με κλείσει στη αγκαλιά του και να μείνουμε εκεί για ώρες. Να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να μου ψιθυρίζει πόσο πολύ με αγαπά. Να μπαίνει στην κουζίνα την ώρα που μαγειρεύω και να με πειράζει. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που του έκανα προφιτερόλ. Γεμίσαμε με σαντιγί ολόκληρο το σπίτι από τα κυνηγητά μας...

Πόσο θα ήθελα το πρωί που θα ανοίξω τα μάτια μου να τον δω δίπλα μου. Και να με πιάσει η χαζομάρα μου και να αρχίσω τα χάδια! Και κείνος να ξυπνά νευριασμένος, που του στέρησα τον ύπνο, αλλά αμέσως να μαλακώνει. Και μετά να πάρουμε πρωινό μαζί. Αναρωτιέμαι αν θα συνέχιζε να μου λέει πως αδικούμε και πως αντί για εργολάβος πρέπει να γίνω ζαχαροπλάστης.

-Όλα καλά; Με ρωτάει ανήσυχη η Ελπίδα βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου. Ήξερε τι είχε συμβεί με την παρά μικρή λεπτομέρεια. Ήταν το στήριγμά μου. Χάρις εκείνη οι μέρες περνάνε εύκολα μακριά του.

-Ναι. Απλά σκεφτόμουν.

-Τον σκεφτόσουν θες να πεις αλλά δεν επιμένω.